BELANGRIJK OM TE LEZEN !!
PUTIN: "Speelkwartier voor Westerse elite is voorbij!" - Russische president noemt nieuwe Wereldoorlog dankzij Amerikaanse/NAVO agressie ‘bijna onvermijdelijk’"
WAARHEIDSFEITELIJKE VALDAI-TOESPRAAK VAN DE RUSSISCHE PRESIDENT PUTIN OPZETTELIJK DOOR DE BILDERBERGER MSM EN DE GELIJKNAMIGE REFOMEDIA (RD) DOODGEZWEGEN !
MET ZIJN INTERNATIONALE VALDAI-TOESPRAAK ONTMASKERT DE RUSSISCHE PRESIDENT VLADIMIR POETIN DE OPZETTELIJKE OORLOGSRETORIEKE LASTER-PROPAGANDA-POLITIEK VAN HET BANKROETE ELITE-REGIME VS/EUROPA EN DE BILDERBERGER MSM (INCLUSIEF GELIJKNAMIGE REFO-KRANT HET RD) JEGENS RUSLAND
PS. PUTIN MAAKT IN ZIJN TOESPRAAK HELAAS ÉÉN GROTE FOUT: DE ONDERSTREPING VAN DE 'ONVERANDERLIJKE' RUSSISCHE ERKENNING VAN EEN PALESTIJNSE STAAT.
-------------------------------------------------------------
Wat de mainstream (refo)media voor ons verzwijgen
"De laatste dagen ben ik bezig geweest met het vertalen van veertig pagina’s naar het Nederlands. Het betreft de toespraak van Vladimir Poetin waarvan ik vind dat iedereen recht heeft om te weten wat hij heeft te zeggen. Dus het was de tijd en de moeite waard wat mij betreft.
Vladimir Poetin nam op 24 oktober jl. deel aan de laatste plenaire vergadering van de ‘Valdai International Discussie Club XI’ in Sochi. Het thema van de bijeenkomst was "The World Order: nieuwe regels of een spel zonder regels."
Dit jaar namen 108 experts, historici en politieke analisten uit 25 landen, waaronder 62 buitenlandse deelnemers, deel aan het werk van ‘de club’.
De plenaire vergadering vatte de inspanningen, die gedaan zijn door De Club in de afgelopen drie dagen samen, welke gericht zijn op het analyseren van de factoren die het huidige systeem van instellingen en normen van internationaal recht uithollen.
Zoals we onderhand wel gewend zijn van onze propagandistische mainstream media krijgen we alleen over zaken te horen die het politieke beleid ten goede komen en dat is niet bepaald in het belang van de bevolking. Het is gericht op een geheel scheef gegroeid kapitalisme, angst- en oorlogspropaganda. De elite heeft zijn eigen agenda en bestuurt niet alleen de VS alsook onze puppet-regering (zoals ook Paul Graig Roberts de Europese politici noemt), maar ook alle media-instituten en daarom krijgen we ook al niet veel goeds te horen over bijvoorbeeld Rusland.
Dat land heeft onmiddellijk sancties opgelegd gekregen na de ramp met de MH17 terwijl het zogenaamd helemaal niet duidelijk is wie achter die aanslag zat. De NOS heeft, misschien weet je het nog, ook al eerder een zeer gekleurd item uitgezonden waarin men deed voorkomen alsof Vladimir Putin de Engelse verslaggever John Sweeney genegeerd had, terwijl hij vrij geduldig de tijd nam om zijn vragen wel te beantwoorden. Tenslotte móet er een oorlog komen en Rusland is op een bepaalde manier doelwit, linksom of rechtsom, zo lijkt het.
Hoe dan ook, ik zou zeggen, verspreid dit artikel overal zoveel als je kunt, want wij hebben als weldenkende en ‘welvoelende’ mensen recht op onze eigen meningsvorming. En dat lukt vele malen beter wanneer je ook de andere kant van het verhaal te horen krijgt. Dat pakken wij dan als alternatieve media maar op. Lees dit uitgebreide, maar vooral interessante standpunt van Rusland ten opzichte van de wereldproblematiek, de problemen in Oekraïne, ISIS, en de oplossingen die ertoe zouden kunnen leiden dat we stoppen met agressie en het nietsontziende elite-kapitalisme!"
© Irma Schiffers
Bron: Zie Klik hier link
----------------------------------------------------------------------
|
|
|
TOESPRAAK - President van Rusland, Vladimir Poetin: "Collega's, dames en heren, vrienden, het is me een genoegen om u te verwelkomen op de XI-e vergadering van de Valdai International Discussie Club.
Er werd reeds vermeld dat de club dit jaar nieuwe mede-organisatoren heeft. Ze zijn afkomstig uit Russische organisaties (geen overheid), groepen van deskundigen en van vooraanstaande universiteiten. Dit idee werd geopperd voor verbreding van de discussie, niet alleen over de problemen met betrekking tot Rusland zelf, maar ook zaken die de mondiale politiek en economie omvatten.
Zo'n organisatie en inhoudelijke discussie zal de invloed van de club als toonaangevend en als expert-forum versterken. Tegelijkertijd hoop ik dat de ‘Valdai geest' bewaard zal blijven; de vrije en open sfeer en de mogelijkheid om allerlei zeer verschillende en ongezouten meningen te uiten.
Laat ik zeggen dat ik u in dit verband ook niet zal teleurstellen en ik zal direct en eerlijk spreken. Sommige van hetgeen ik zeg lijkt misschien een beetje te hard, maar als we niet direct en eerlijk kunnen zijn over wat we werkelijk denken, dan heeft het weinig zin om elkaar op deze manier te ontmoeten. Het zou in dat geval beter zijn om ons te beperken tot diplomatieke borrels, waar niemand iets zegt vanuit het gevoel, of wat echt gemeend is en dat herinnert ons meer aan de woorden van een beroemde diplomaat; besef dat diplomaten tongen hebben om niet de waarheid te spreken.
We komen samen om andere redenen. We komen samen om openhartig te praten met elkaar. We moeten direct en bot zijn vandaag, niet om wrevel op te wekken, maar om zo te proberen de bodem te leggen en helder te krijgen wat er werkelijk gebeurt in de wereld, en we moeten proberen te begrijpen waarom de wereld steeds onveiliger wordt en minder voorspelbaar, en waarom de risico's groter worden overal om ons heen.
De discussie van vandaag vond plaats onder het thema: nieuwe regels of een spel zonder regels. Ik denk dat deze formule nauwkeurig het historisch keerpunt beschrijft dat we vandaag hebben bereikt en de keuze die we allemaal te maken hebben. Er is natuurlijk niets nieuws in het idee dat de wereld in hoog tempo aan het veranderen is. Ik weet dat dit iets is dat vandaag de dag veel wordt besproken. Het is moeilijk om de dramatische veranderingen in de mondiale politiek en de economie en in het openbare leven niet op te merken, alsook in de industrie, de informatie en sociale technologieën.
Mag ik vragen om het mij te vergeven als ik in herhaling val met betrekking tot datgene dat sommige van de deelnemers in de discussies al eerder hebben gezegd. Het is praktisch niet te vermijden. Jullie hebben al gedetailleerde besprekingen gevoerd, maar ik zal mijn standpunt hierover duidelijk maken. Het zal samenvallen met inzichten van andere deelnemers op een aantal punten en van mening kunnen verschillen met anderen.
Als we de huidige situatie analyseren, moeten we de lessen uit de geschiedenis niet vergeten. Allereerst, de veranderingen in de wereld orde – en wat we vandaag zien, zijn gebeurtenissen op deze schaal – gaan meestal gepaard met wereldwijde oorlog en conflict, gevolgd door intensieve conflicten op lokaal niveau. Ten tweede, globale politiek gaat vooral om economisch leiderschap, om kwesties van oorlog en vrede, en om de humanitaire dimensie, met inbegrip van de mensenrechten.
De wereld is vol tegenstellingen vandaag. We moeten eerlijk en vrij zijn in het stellen van vragen of we over een betrouwbaar vangnet beschikken. Helaas, er is geen garantie en geen zekerheid dat het huidige systeem van mondiale en regionale veiligheid in staat is om ons te beschermen tegen revolutionaire hervormingen. Dit systeem is ernstig verzwakt, gefragmenteerd en vervormd geraakt. De samenwerking tussen internationale en regionale politieke, economische en culturele organisaties gaat ook door moeilijke tijden.
Ja, veel van de mechanismen voor het waarborgen van de wereldorde die we nu hebben, werden heel lang geleden gemaakt, met inbegrip van en vooral in de periode direct na de Tweede Wereldoorlog. Laat ik benadrukken dat de soliditeit van het systeem dat toen bedacht werd, niet alleen berustte op de balans van de macht en de rechten van de overwinnende landen, maar op het feit dat de ‘founding fathers' van dit systeem respect hadden voor elkaar, niet probeerden dit de ander op te dringen, maar er werd geprobeerd om afspraken te maken.
Het belangrijkste is dat dit systeem zich moet ontwikkelen, en ondanks zijn diverse tekortkomingen, moet het op zijn minst in staat zijn de huidige problemen in de wereld binnen bepaalde grenzen te houden en tot het reguleren van de intensiteit van de natuurlijke concurrentie tussen landen.
Het is mijn overtuiging dat we dit mechanisme van wederzijdse controle en evenwicht dat we hebben opgebouwd in de afgelopen decennia, soms met flinke inspanning en moeite, nu gewoon uit elkaar scheuren zonder er iets voor in de plaats te creëren. Dus dan zouden we nu blijven zitten met geen andere mogelijkheid dan het gebruiken van brute kracht.
Wat we moesten doen was het uitvoeren van een rationele reconstructie en deze aanpassen aan de nieuwe realiteit in het systeem van de internationale betrekkingen.
Maar de Verenigde Staten heeft zich uitgeroepen tot winnaar van de Koude Oorlog en zag hier geen noodzaak toe. In plaats van de oprichting van een nieuwe balans van de macht, wat van essentieel belang is voor het handhaven van orde en stabiliteit, namen ze stappen die het systeem in grote disbalans bracht.
De Koude Oorlog eindigde, maar het hield niet op bij de ondertekening van een vredesverdrag met duidelijke en transparante afspraken over inachtneming van de regels of het maken van nieuwe regels en normen. Hierdoor ontstond de indruk dat de zogenaamde ‘overwinnaars' in de Koude Oorlog hadden besloten om de druk op te voeren en de wereld te hervormen naar hun eigen behoeften en interesses. Wanneer het bestaande systeem van internationale betrekkingen, internationaal recht en het mechanisme van wederzijdse controle en evenwicht in de weg stond van deze doelstellingen, werd dit systeem waardeloos, verouderd en de noodzaak tot onmiddellijke afbraak verklaard.
Vergeef me de analogie, maar dit is de manier waarop nieuwe rijken zich gedragen wanneer ze plotseling eindigen met een groot fortuin, in dit geval in de vorm van het wereldleiderschap en dominantie. In plaats van het verstandig beheren van hun rijkdom, voor hun eigen voordeel natuurlijk ook, denk ik dat ze vele dwaasheden hebben begaan.
We zijn een periode van verschillende interpretaties en opzettelijke stiltes in de wereldpolitiek ingegaan. Internationaal recht is gedwongen om zich telkens weer terug te trekken door de aanvallen van juridisch nihilisme. Objectiviteit en rechtvaardigheid zijn geofferd op het altaar van de politieke opportuniteit. Arbitraire interpretaties en vooringenomen evaluaties hebben de wettelijke normen vervangen. Op hetzelfde moment heeft de totale controle van de mondiale massamedia het mogelijk gemaakt, indien gewenst, wit als zwart en zwart als wit af te schilderen.
In een situatie waarin sprake is van overheersing door één land en zijn bondgenoten, of liever, zijn satellieten, wordt de zoektocht naar wereldwijde oplossingen vaak omgezet in een poging om hun eigen universele recepten op te leggen. De ambitie van deze groep werd zo groot dat ze samen als één grootmacht beleid gingen presenteren als zijnde beleid namens de hele internationale gemeenschap. Maar dit is niet het geval.
Het begrip ‘nationale soevereiniteit' kreeg een relatieve waarde voor de meeste landen. In essentie, wat werd voorgesteld was de formule: hoe groter de loyaliteit ten opzichte van ‘s werelds enige machtscentrum, hoe groter de legitimiteit van het heersende regime.
We zullen straks een vrije discussie voeren en ik zal graag al uw vragen beantwoorden en wil ook graag mijn recht gebruiken om jullie vragen te stellen. Laat iemand proberen om de argumenten die ik net heb geuit tijdens de komende discussie te weerleggen.
De genomen maatregelen tegen degenen die weigeren zich te onderwerpen zijn bekend, uitgeprobeerd en vele malen getest. Zij omvatten het gebruik van geweld, economische en propagandistische pressie, inmenging in binnenlandse aangelegenheden, en het spreekt van een soort ‘bovengrondwettelijke' legitimiteit, wanneer ze het nodig vinden om illegale interventie te rechtvaardigen in een bepaald conflict en het laten omvallen van lastige regimes te rechtvaardigen. De laatste tijd hebben we ook steeds meer bewijs dat er regelrechte chantage is gebruikt met betrekking tot een aantal van de leiders. Het is niet voor niets dat ‘big brother' miljarden dollars besteedt aan het onder toezicht houden van de hele wereld, met inbegrip van zijn eigen naaste bondgenoten.
Laten we ons afvragen, hoe comfortabel zijn we hiermee, hoe veilig zijn we, hoe gelukkig leven we in deze wereld, en hoe eerlijk en redelijk is deze geworden? Misschien hebben we geen echte redenen om ons zorgen te maken, te debatteren en lastige vragen te stellen? Misschien is de uitzonderlijke positie van de Verenigde Staten en de manier waarop ze hun leiderschap uitoefenen echt een zegen voor ons allemaal, en is hun inmenging in de gebeurtenissen over de hele wereld bedoeld als het brengen van vrede, voorspoed, vooruitgang, groei en democratie, en moeten we ons misschien gewoon ontspannen en genieten van dit alles? Laat ik zeggen dat dit niet het geval is, absoluut niet het geval.
Een eenzijdig opleggen van, en imponeren met hun eigen modellen leidt tot het tegenovergestelde resultaat. In plaats van het oplossen van conflicten, leidt het tot escalatie; in plaats van soevereine en stabiele staten zien we een groeiende verspreiding van chaos, en in plaats van de democratie is er ondersteuning voor zeer dubieuze groepen, variërend van openlijke neo-fascisten tot islamitische radicalen.
Waarom ondersteunen ze zulke mensen? Zij doen dit omdat ze besluiten om ze te gebruiken als instrumenten, onderweg naar het bereiken van hun doelen, maar dan branden ze hun vingers en deinzen ze terug. Ik zal nooit stoppen me te verbazen over de manier waarop onze partners gewoon in dezelfde valkuil blijven stappen, zoals we hier in Rusland zeggen, herhaaldelijk dezelfde fout maken.
Ze hebben ooit de islamitische extremistische bewegingen gesponsord om tegen de Sovjet-Unie te vechten. Die groepen kregen hun gevechtstraining in Afghanistan en later ontstond hieruit de Taliban en Al-Qaeda. Het Westen gaf geen support, althans, het sloot zijn ogen, en ik zou zeggen, gaf informatie, en politieke en financiële steun aan de invasie van Rusland door internationale terroristen (we zijn dit niet vergeten) en de landen in de Centraal-Aziatische regio's. Pas nadat gruwelijke terreuraanslagen werden gepleegd op Amerikaanse bodem zelf, deed het de Verenigde Staten wakker worden door de gemeenschappelijke dreiging van terrorisme. Laat me u eraan herinneren dat we het eerste land waren dat het Amerikaanse volk steunde, de eersten om te reageren als vrienden en partners na de verschrikkelijke tragedie van 11 september.
Tijdens mijn gesprekken met Amerikaanse en Europese leiders, heb ik altijd gesproken over de noodzaak om het terrorisme als een uitdaging op wereldwijde schaal, samen te bestrijden. We kunnen ons hier niet bij neerleggen en deze bedreiging accepteren, je kunt dit niet als op zich staande bedreigingen zien met verschillende oplossingen. Onze partners sloten een overeenkomst, maar enige tijd verstreek en uiteindelijk waren we terug bij waar we zijn begonnen. Eerst was er de militaire operatie in Irak, dan in Libië, dat uit elkaar moest vallen. Waarom werd Libië in deze situatie gemanoeuvreerd? Tegenwoordig is het een land dat door verdeeldheid uit elkaar dreigt te vallen en is het een oefenterrein voor terroristen geworden.
Alleen vastberadenheid en wijsheid van de huidige Egyptische leiders hebben dit centrale Arabische land van chaos en van hun op hol geslagen extremisten gered. In Syrië, zoals in het verleden, begonnen de Verenigde Staten en hun bondgenoten direct de rebellen te financieren en te bewapenen en zodat ze hun gelederen konden versterken met huurlingen uit verschillende landen. Laat me deze vraag stellen, hoe komen deze rebellen aan hun geld, wapens en militaire specialisten? Waar komt dit allemaal vandaan? Hoe is het de beruchte ISIL gelukt om zo'n krachtige groep, in wezen een echte bewapende macht te worden?
De huidige financieringsbronnen, zijn niet alleen afkomstig van drugshandel, waarvan de productie niet slechts percentueel is toegenomen maar veelvoudig, vanwege de aanwezigheid van internationale coalitietroepen in Afghanistan. U bent zich hier bewust van. De terroristen krijgen ook geld uit de verkoop van olie. Olie wordt geproduceerd op het grondgebied dat gecontroleerd wordt door de terroristen, die dit tegen dumpprijzen verkopen, produceren en transporteren. Maar iemand koopt deze olie, verkoopt het, en maakt daar winst uit, zonder na te denken over het feit dat ze dus terroristen financieren die vroeg of laat op hun grondgebied komen en vernieling zaaien in hun eigen land.
Waar halen ze nieuwe rekruten vandaan? In Irak, nadat Saddam Hussein ten val werd gebracht, bleven de instellingen waaronder het leger, in puin achter. We zeiden toen, wees heel, heel voorzichtig. Jullie drijven de mensen de straat op, en wat zullen ze daar doen? Vergeet niet (terecht of niet) dat ze onder leiding van een grote regionale macht stonden, en met welke veranderingen laat je ze nu achter?
Wat was het resultaat? Tienduizenden soldaten, officieren en voormalige Baath-partij-activisten werden de straat op gestuurd en vandaag hebben ze zich met de rebellen verbonden. Misschien verklaart dat waarom de Islamitische Staat zo effectief is gebleken? In militaire termen is het zeer efficiënt om zo op te treden met een aantal zeer professionele mensen. Rusland heeft herhaaldelijk gewaarschuwd voor de gevaren van eenzijdige militaire acties, in het interveniëren in zaken van soevereine staten en flirten met extremisten en radicalen. We hebben aangedrongen op het strijden tegen de centrale Syrische regering, vooral de Islamitische Staat, die op de lijsten staan van terroristische organisaties. Maar hebben we resultaten gezien? We deden dit beroep tevergeefs.
We krijgen soms de indruk dat onze collega's en vrienden constant vechten tegen de gevolgen van hun eigen beleid, ze steken al hun energie in het aanpakken van de risico's die ze zelf hebben gecreëerd en betalen een steeds hogere prijs.
Collega's, deze periode van unipolaire overheersing heeft overtuigend aangetoond dat het hebben van slechts één machtscentrum wereldwijde processen niet beter beheersbaar maakt. Integendeel, dit soort instabiele constructies heeft blijk gegeven van haar onvermogen om de echte bedreigingen te bestrijden, zoals regionale conflicten, terrorisme, drugshandel, religieus fanatisme, chauvinisme en neo-nazisme. Tegelijkertijd heeft zij de weg wijd open gezet voor opgeblazen nationale trots, het manipuleren van de publieke opinie en daarmee de sterksten te laten tiranniseren en de zwakkeren te onderdukken.
In essentie is de unipolaire wereld gewoon een manier om dictatuur over mensen en landen te rechtvaardigen. Maar de unipolaire wereld bleek te ongemakkelijk, te zwaar en onhandelbaar, een last, zelfs voor de zelfbenoemde leider. Reacties hierop zijn zojuist gegeven en ik ben het hier volledig mee eens. Daarom zien we in deze nieuwe historische fase de pogingen tot het herscheppen van de schijn van een quasi-bipolaire wereld, als een handig model voor het bestendigen van het Amerikaanse leiderschap. Het maakt niet uit wie de plaats inneemt in het centrum van het kwaad in de Amerikaanse propaganda, de oude plaats is voor de USSR als de belangrijkste tegenstander. Het zou ook Iran kunnen zijn, als een land op zoek naar nucleaire technologie, of China als ‘s werelds grootste economie, of Rusland als een nucleaire supermacht.
Vandaag de dag zien we nieuwe inspanningen om de wereld te fragmenteren, trekt men nieuwe scheidslijnen, gesmede coalities, niet in elkaar gezet voor iets, maar wel gericht tegen iemand, wie dan ook, het creëren van een beeld van een vijand zoals het geval was tijdens de Koude Oorlog, en het verkrijgen van het recht voor dit leiderschap, of dictatuur zo u dat wenst. De situatie werd op deze manier gepresenteerd tijdens de Koude Oorlog. We begrijpen en weten dit allemaal. De Verenigde Staten vertelde haar bondgenoten: "We hebben een gemeenschappelijke vijand, een verschrikkelijke vijand, het centrum van het kwaad, en we verdedigen u, onze bondgenoten tegen deze vijand, en dus hebben wij het recht om u overal heen te sturen, u te dwingen om uw politieke en economische belangen op te offeren en uw deel van de kosten te betalen voor deze collectieve verdediging, maar wij zullen degenen zijn die verantwoordelijk zijn voor dit alles natuurlijk. "In het kort, we zien vandaag pogingen in een nieuwe en veranderende wereld tot het reproduceren van vertrouwde modellen van globaal beheer, en dit alles om zo hun [de VS '] uitzonderlijke positie te garanderen en politieke en economische dividenden te oogsten.
Maar deze pogingen zijn steeds meer gescheiden van de werkelijkheid en zijn in tegenspraak met de diversiteit in de wereld. Stappen als deze veroorzaken onvermijdelijk confrontaties en tegenmaatregelen waarmee ze het tegenovergestelde effect hebben op de gehoopte doelstellingen. We zien wat er gebeurt als de politiek zich lichtvaardig begint te bemoeien met de economie en als de logica van rationele beslissingen plaats maakt voor de logica van de confrontatie, die alleen maar pijn veroorzaakt aan de eigen economische positie en belangen, met inbegrip van nationale zakelijke belangen.
Gezamenlijke economische projecten en wederzijdse investeringen brengen objectief gezien landen dichter bij elkaar en kunnen helpen om de huidige problemen in de betrekkingen tussen staten soepel op te lossen. Maar vandaag de dag wordt de wereldwijde zakenwereld geconfronteerd met ongekende druk van westerse regeringen. Van welk bedrijfsleven, economische doelmatigheid en pragmatisme kunnen we spreken als we slogans horen zoals "het vaderland is in gevaar", "de vrije wereld wordt bedreigd", en "de democratie is in gevaar"? En dus moet iedereen mobiliseren. Dat is zoals een echt mobilisatiebeleid eruit ziet.
Sancties ondermijnen nu al de fundamenten van de wereldhandel, de WTO-regels en het beginsel van de onschendbaarheid van het private eigendom. Ze zijn een klap voor het liberale model van globalisering, gebaseerd op de markten, de vrijheid en de concurrentie dat, laat ik zeggen een model is dat vooraleerst het profijt was van de westerse landen. En nu lopen ze het risico het vertrouwen te verliezen als de leiders van de globalisering. We moeten ons afvragen, waarom was dit nodig? Immers, de welvaart van de Verenigde Staten berust voor een groot deel op het vertrouwen van de investeerders, buitenlandse dollar holders en Amerikaanse effecten. Dit vertrouwen wordt duidelijk ondermijnd en tekenen van teleurstelling in de vruchten van die globalisering zijn nu zichtbaar in vele landen.
Het bekende Cyprus precedent en de politieke sancties hebben alleen de trend versterkt tot het nastreven van economische en financiële soevereiniteit, en landen of hun regionale groepen verlangen naar manieren om zichzelf beter te beschermen tegen de risico's van pressie van buitenaf. We zien nu al dat steeds meer landen op zoek zijn naar manieren om minder afhankelijk van de dollar te worden en deze zijn bezig met het opzetten van alternatieve financiële en betalingssystemen en reserve valuta. Ik denk dat onze Amerikaanse vrienden simpelweg bezig zijn de tak af te snijden waar ze zelf op zitten. Je kunt politiek en economie niet mengen, maar dit is wat er nu gebeurt. Ik heb altijd gedacht en dat ik denk ik nog steeds, dat de politieke sancties fouten zijn die iedereen zullen schaden, maar ik weet zeker dat we later nog terug zullen komen op dit onderwerp.
We weten hoe deze beslissingen werden genomen en wie dit heeft toegepast. Maar laat ik benadrukken dat Rusland zich niet laat ophitsen, de beledigde gaat spelen of bij iemand aan de deur komt bedelen. Rusland is een zelfvoorzienend land. We werken met een buitenlands economisch milieu dat vorm heeft gekregen, we ontwikkelen de binnenlandse productie en de technologie en handelen slagvaardiger om verandering teweeg te brengen. Druk van buitenaf, zoals het geval is gebleken in het recente verleden, zal enkel onze samenleving versterken, het houdt ons alert en zo kunnen we ons concentreren op onze belangrijkste ontwikkelingsdoelen.
Natuurlijk zijn de sancties een belemmering. Ze proberen ons pijn te doen door middel van deze sancties, blokkeren onze ontwikkeling en duwen ons in een politiek, economisch en cultureel isolement, met andere woorden, ze dwingen ons tot achterstand. Maar laat me nog eens zeggen dat de wereld vandaag een heel andere plaats inneemt. We zijn niet van plan ons van iedereen af te sluiten door te kiezen voor een soort van gesloten ontwikkelingweg, en zelfvoorzienend te worden. We staan altijd open voor de dialoog, onder meer over het normaliseren van onze economische en politieke betrekkingen. We rekenen op de pragmatische aanpak en de positie van het bedrijfsleven in de toonaangevende landen.
Sommigen zeggen dat Rusland vandaag vermoedelijk de rug toekeert naar Europa – dergelijke woorden werden waarschijnlijk ook al hier in de discussie gesproken, en dat we op zoek zijn naar nieuwe businesspartners, vooral in Azië. Laat ik zeggen dat dit absoluut niet het geval is. Ons actief beleid in de regio Azië-Pacific begon niet gisteren en is geen reactie op de sancties, maar het is een beleid dat we hebben gevolgd voor vele goede jaren. Net als veel andere landen, met inbegrip van de westerse landen, zagen we dat Azië een steeds grotere rol speelt in de wereld, in de economie en in de politiek, en er is gewoon geen enkele manier waarop we ons kunnen veroorloven om deze ontwikkelingen over het hoofd te zien.
Laat ik nogmaals zeggen dat iedereen dit doet, en dus zullen wij dit ook blijven doen, temeer omdat een groot deel van ons land geografisch aan Azië grenst. Waarom zouden we geen gebruik maken van onze concurrentievoordelen op dit gebied? Het zou zeer kortzichtig zijn om dit niet te doen.
Het ontwikkelen van economische banden met deze landen en het uitvoeren van gezamenlijke integratieprojecten creëert ook een grote stimulans voor onze binnenlandse ontwikkeling. De huidige demografische, economische en culturele trends suggereren al dat de afhankelijkheid van één supermacht objectief zal afnemen. Dit is iets dat Europese en Amerikaanse deskundigen hebben besproken en ze hebben daar ook over geschreven.
Misschien dat de ontwikkelingen in de mondiale politiek de ontwikkelingen laten zien die we nu al zien in de globale economie, namelijk de intensieve concurrentie voor specifieke plaatsen en de frequente verandering van leiders in specifieke gebieden. Het is heel goed mogelijk.
Er bestaat geen twijfel over het feit dat humanitaire factoren zoals onderwijs, wetenschap, gezondheidszorg en cultuur een grotere rol in de wereldwijde concurrentie gaan spelen. Dit is ook van grote invloed op de internationale betrekkingen, omdat deze ‘soft power' resource voor een groot deel afhankelijk is van werkelijke prestaties in de ontwikkeling van menselijk kapitaal in plaats van de geraffineerde propaganda trucs.
Op hetzelfde moment bevordert de vorming van een zogenoemde polycentrische wereld (ik zou ook graag de aandacht hierop willen vestigen, collega's) niet vanzelf de stabiliteit; in feite is waarschijnlijk het tegenovergestelde waar. Het doel van het bereiken van het mondiale evenwicht verandert nu in een vrij moeilijke puzzel; een vergelijking met veel onbekende factoren.
Dus, wat heeft de toekomst voor ons in petto als we ervoor kiezen niet volgens de regels te leven – zelfs als ze streng en lastig zijn – maar liever leven zonder enige regels? En dat scenario is heel goed mogelijk; we kunnen het niet uitsluiten, gezien de spanningen in de mondiale situatie. Vele voorspellingen kunnen al worden gemaakt, rekening houdend met de huidige trends, en helaas, ze zijn niet optimistisch. Als we niet een duidelijk systeem van wederzijdse verplichtingen en afspraken maken, als we niet de mechanismen voor het beheer en het oplossen van crisissituaties inbouwen, zullen de symptomen van wereldwijde anarchie onvermijdelijk groeien.
We zien nu al een sterke toename van de kans op een hele reeks van gewelddadige conflicten met directe of indirecte participatie van ‘s werelds grootmachten. En de risicofactoren zijn niet alleen de traditionele multinational conflicten, maar ook de interne instabiliteit in de afzonderlijke staten, vooral wanneer we het hebben over landen die zich in gebieden bevinden met geopolitieke belangen van grote staten ‘, of op de grenzen van culturele, historische en economische continenten.
Oekraïne, waarvan ik zeker weet dat het uitvoerig is besproken en dat we ook verder zullen bespreken, is een van de voorbeelden van dergelijke conflicten die van invloed zijn op de internationale machtsbalans, en ik denk dat het zeker niet het laatste zal zijn. Vanuit dit conflict ontstaat de volgende reële dreiging van de vernietiging van de overeenkomsten met betrekking tot het huidige systeem van wapenbeheersing. En dit gevaarlijke proces werd gelanceerd door de Verenigde Staten van Amerika, toen zij zich eenzijdig terugtrok uit het ABM-verdrag (Anti-Ballistic Missile Treaty, red.) in 2002, en vervolgens overgaat tot het vervaardigen van haar wereldwijde raketafweersysteem.
Collega's, vrienden, ik wil jullie erop wijzen dat wij dit niet begonnen zijn. Nogmaals, we gaan weer terug naar de tijden waarin het de angst is voor wederzijdse vernietiging die landen ervan weerhoudt met elkaar in conflict te gaan, in plaats van de afweging van belangen en wederzijdse garanties. In afwezigheid van juridische en politieke instrumenten, is het leger weer steeds het brandpunt van de mondiale agenda; ze worden her en der ingezet, zonder enige sancties van de VN-Veiligheidsraad. En als de Veiligheidsraad weigert om dergelijke beslissingen te nemen, dan is het meteen uitgeroepen tot een verouderd en inefficiënt instrument.
Veel staten zien geen andere manier om te zorgen voor hun soevereiniteit, dan hun eigen bommen aan te schaffen. Dit is extreem gevaarlijk. Wij dringen aan op voortzetting van gesprekken; we zijn niet alleen in de gelegenheid tot het voeren van gesprekken, maar dringen aan op voortzetting van de onderhandelingen om de nucleaire arsenalen te verminderen. Hoe minder kernwapens we hebben in de wereld, hoe beter. En we zijn klaar voor de meest serieuze en concrete discussies over nucleaire ontwapening – maar dan ook alleen serieuze discussies zonder dubbele maten.
Wat bedoel ik daarmee? Vandaag de dag komen veel soorten precisie wapens al in de buurt van massavernietigingswapens in termen van vermogen, en in het geval van volledige afzwering van kernwapens of radicale vermindering van nucleair potentieel, zullen naties die toonaangevend zijn in het creëren en produceren van kwalitatieve precisie systemen duidelijk militair voordeel hebben. De strategische balans wordt verstoord, en dit zal waarschijnlijk tot destabilisatie leiden. Het gebruik van een zogenaamde eerste wereldwijde preventieve aanval kan uitlokkend werken. Kortom, de risico's hiermee dus niet verlagen, maar juist intensiveren.
De volgende voor de hand liggende bedreiging is de verdere escalatie van etnische, religieuze en sociale conflicten. Dergelijke conflicten zijn gevaarlijk, niet alleen als zodanig, maar ook omdat ze zones van anarchie om hen heen creëren, wetteloosheid en chaos, plaatsen die veilig voelen voor terroristen en criminelen, waar piraterij, mensenhandel en drugshandel kunnen floreren.
Overigens, op dit moment hebben onze collega's geprobeerd om op een of andere manier deze processen te beheren, gebruikmakend van regionale conflicten en creëerden ze etnische revoluties, maar de geest is uit de fles. Het lijkt erop dat de ‘vaders' van deze gecontroleerde chaostheorie zelf niet meer weten wat ze ermee aan moeten. Er heerst wanorde in hun gelederen.
We volgen nauwgezet de discussies door zowel de heersende elite en de community van experts. Het zegt genoeg als je kijkt naar de krantenkoppen van de westerse pers van het afgelopen jaar. Dezelfde mensen zijn eerst strijders voor de democratie, en dan worden ze islamisten genoemd; Eerst schrijven ze over revoluties en daarna noemen ze het rellen en opstanden. Het resultaat is duidelijk: verdere uitbouw van de wereldwijde chaos.
Lees verder op volgende blok
|
|