Ook dr. Paul Craig Roberts bewijst corrupte Oekraine-berichtgeving RD.
"Sion heeft gehoord, en het heeft zich verblijd, en de dochteren van Juda hebben zich verheugd vanwege Uw oordelen, o HEERE!" Ps. 97:8.
|
|
|
De wereld dichterbij oorlog - Dr. Paul Craig Roberts
LEES ARTIKEL VIA KLIK HIER LINK OF VIA ONDERSTAANDE BRONLINK
Bron / origineel: (c) www.paulcraigroberts.org
2014/04/27
Het Obama-regime heeft, wentelend in overmoed en arrogantie, de Oekraïense crisis roekeloos doen escaleren tot een crisis met Rusland.
Opzettelijk of dom, de propagandistische leugens uit Washington drijven de spanningen op tot een oorlog.
Onwillig om naar nog meer zinloze bedreigingen van Washington te luisteren, accepteert Moskou niet langer telefoontjes van Obama en Amerikaanse topambtenaren.
De huidige crisis in de Oekraïne vond haar oorsprong in het omverwerpen door Washington van de democratische verkozen regering en de vervanging ervan door Washington's gekozen stromannen.
Die stromannen zijn er in woord en daad toe overgegaan zich tegen de bevolking in de voormalige Russische gebieden te keren die zich ten tijden van de oude Sovjet Communistische Partij politiek in de Oekraïne hadden gevestigd.
Het gevolg van dergelijk dom beleid is enorme agitatie van de Russische sprekende populaties zodat zij zich terug bij Rusland aan willen sluiten.
De Krim heeft zich al weer bij Rusland gevoegd en het oosten van de Oekraïne en andere delen van het zuiden van de Oekraïne zullen waarschijnlijk volgen.
In plaats van zich zijn fout te realiseren, heeft het Obama regime de door Washington in Kiev geïnstalleerde stromannen aangemoedigd om geweld te gebruiken tegen protesterende mensen in de Russisch sprekende gebieden, die nu referenda willen om voor hun terugkeer naar Rusland te kunnen stemmen.
Het Obama regime heeft het geweld aangemoedigd ondanks dat president Poetin de duidelijke verklaring heeft afgegeven dat het Russische leger de Oekraïne niet zal bezetten, tenzij er geweld wordt gebruikt tegen de demonstranten.
We kunnen gerust concluderen dat Washington ofwel niet luistert wanneer zij aangesproken wordt, of dat Washington uit is op geweld.
Terwijl Washington en de NAVO op dit moment niet in staat zijn significante militaire posities in de Oekraïne in te nemen om een Russische militaire confrontatie aan te gaan, waarom is het regime van Obama dan aan het proberen om het optreden van het Russische leger uit te lokken?
Een mogelijk antwoord is dat Washington's plan om Rusland te verdrijven uit haar marinebasis in de Zwarte Zee verkeerd heeft uitgepakt, en het Washingtons fallback plan is om de Oekraïne te offeren aan een Russische invasie zodat Washington Rusland kan demoniseren en zo een grote toename van militaire uitgaven en militaire (NAVO) installaties kan afdwingen.
Met andere woorden, de fallback prijs is een nieuwe koude oorlog en biljoenen dollars meer winst voor Washington en het militair industriële complex.
Het handjevol troepen en vliegtuigen die Washington naar de incompetente regimes in de Baltics en West-Polen heeft gestuurd om hen "gerust te stellen" in die eeuwige brandhaarden, en een aantal raket schepen naar de Zwarte Zee, zijn slechts symbolische provocaties.
Economische sancties toegepast op individuele Russische functionarissen laten niets dan onmacht van Washington zien. Echte sancties zouden Washington's NAVO marionet-staten veel meer schaden dan de sancties Rusland zouden treffen.
Het is duidelijk dat Washington niet van plan is tot wat voor een vergelijk dan ook te komen met de Russische regering. De eisen van Washington maken deze conclusie onvermijdelijk.
Washington eist dat de Russische regering het kleed van onder de protesterende bevolking in oostelijk en zuidelijk Oekraïne uittrekt en zo de Russische bevolking in de Oekraïne te dwingen zich over te geven aan Washington's stromannen in Kiev.
Washington verlangt ook dat Rusland afstapt van de hereniging van De Krim en De Krim aan Washington overhandigt, zodat het oorspronkelijke plan om Rusland van zijn Zwarte Zee
marinebasis te verdrijven alsnog lukt.
Met andere woorden, de eis van Washington is dat Rusland Humpty Dumpty weer aan elkaar lijmt en keurig aan Washington geeft.
Deze eis is zó onrealistisch dat het de betekenis van arrogantie overtreft.
De Witte Huis hofnar vertelt Poetin: "Ik heb mijn overname van jouw achtertuin verpest. Ik wil dat je de situatie nu voor mij fixt en het succes van mijn strategische bedreiging van jouw achtertuin garandeert."
De volgzame Westerse media en Washington's Europese marionet lidstaten steunen deze onrealistische vraag. Het is daarom dat de Russische leiders alle vertrouwen in de woorden en intenties van het Westen hebben verloren, en dit is hoe oorlogen beginnen.
Europese politici stellen hun landen daarbij blood aan groot gevaar en voor welk gewin?
Zijn Europese politici gechanteerd, bedreigd, afbetaald met zakken geld, of zijn ze zo gewend aan het navolgen van Washington's politiek dat ze niet in staat zijn om iets anders te doen?
Hoe zou Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk kunnen profiteren van een door Washington afgedwongen confrontatie met Rusland?
Deze arrogantie van Washington is ongekend en is in staat om de wereld te vernietigen.
Waar is Europa's gevoel van zelfbehoud ?
Waarom heeft Europa geen arrestatiebevelen uitgevaardigd voor elk lid van het Obama regime?
Zonder de dekking van Europa en de volgzame media, zou Washington niet in staat zijn om de wereld tot oorlog te drijven. Het land wordt niet geleid door de president. Het wordt gerund door geheime diensten en private belangengroepen, Wall Street en het militaire industriele complex. . . Zij zijn het die het land runnen. De president is een marionet, een boegbeeld.
Dr. Paul Craig Roberts was adjunct-secretaris van financiën voor het economisch beleid onder Ronal Reagan en editor van de Wall Street Journal. Hij was columnist voor Business Week, Scripps Howard News Service, en Creators Syndicate. Zijn internet publicaties heeft een wereldwijd trouw publiek. Roberts' nieuwste boeken gaan over het falen van Laissez faire-kapitalisme, het uitblijven van Laissez faire-kapitalisme en economische ontbinding van het Westen en hoe Amerika verloren gaat.
|
|