 |
|
NIEMAND HOEFT MEER TE GISSEN WAAROM RUSLAND NIET INGREEP IN SYRIE - ASSAD WEIGERDE ALLE HULP
| |
|
|
NIEMAND HOEFT MEER TE GISSEN WAAROM RUSLAND NIET INGREEP IN SYRIE - ASSAD WEIGERDE ALLE HULP
Assad weigerde alle hulp
10/12/2024
https://dissident.one/assad-weigerde-alle-hulp
Dus de grote vraag was, wisten Iran en Rusland wat er aan de hand was? Ja. maar ze konden niks doen om te helpen, omdat Assad en het Syrische leger elke hulp weigerden!
Dat is de kernzin in het interview van Judge Napolitano met Pepe Escobar. Via deze link spring je gelijk naar dat fragment.
https://youtu.be/OWBrLsUP5eQ
Het begin van het interview is ook interessant en daar laat ik de video hieronder starten en daarom de aparte link hierboven,
Vanaf 5:10 - Kort geparafraseerd:
"Iedereen wist dat ze een leger aan het opbouwen waren de laatste maanden (HTS). Khamenei zelf waarschuwde Assad afgelopen juni. Assad deed niks. Een paar maanden later herhaalden de Iraniërs hun waarschuwing. Op 28 / 29 november was Assad in Rusland en kreeg hij geen hulp, toen wisten de terreurproxies dat ze los konden gaan. Iran bood tot het laatste moment hulp, maar dan zou Syrie een tijdje stand moeten houden. Assad weigerde omdat hij van de NAVO, Turkije en de Golfstaten de verzekering gekregen had dat er niks zou gebeuren".
De afsluitende zin van Escobar is: "There will be blowback !" Van Rusland op Turkije.
Meer weigering van Assad
Onderstaande komt uit een stuk van Lorenzo Maria Pacini op Strategic Culture.
Een Syrische legerofficier die erin slaagde te evacueren naar de luchtmachtbasis Khmeimim vertelt:
"In 2018 stelde Rusland aan de Syrische regering voor om de strijdkrachten te hervormen. Het stelde voor om nieuwe uitrusting op krediet te verstrekken, die terugbetaald had kunnen worden uit de winsten van Russische bedrijven in de SAR. De Syrische leiding verwierp het voorstel. Die link gaat naar een telegramkanaal en ik weet niet hoe betrouwbaar het is, maar het past in wat we verder horen."
Andrew Korybko:
"De realiteit is dat Rusland hypothetisch gezien een deel van zijn lucht- en ruimtevaarttroepen van het Oekraiense front naar het Syrische had kunnen verplaatsen, maar dat zou een verspilling van middelen zijn geweest, aangezien het Syrische Arabische Leger (SAA) hele steden zonder slag of stoot had overgegeven.
Bommen kunnen in een conflict als dit niet veel doen, wanneer grondtroepen uiteindelijk nodig zijn om de oorlog te winnen en de vrede te bewaren. Als het SAA niet zou vechten om Syrie te redden, zou Rusland hier ook geen extra middelen aan besteden."
Hoewel het waar is dat Rusland Syrie jarenlang beschermde, moedigde het Assad ook aan om VN-Veiligheidsraadresolutie 2254 van december 2015 te implementeren, die opriep tot verreikende politieke hervormingen zoals het uitvaardigen van een nieuwe grondwet en het houden van door de VN begeleide verkiezingen.
Wat betreft de eerste noodzaak, stelde Rusland zelfs een grondwet voor Syrie op om hierbij te helpen, hoewel Assad deze trots verwierp vanwege de vele concessies. Achteraf gezien had de laatste ramp voorkomen kunnen worden als hij met dat plan was meegegaan.
Daarom was Syrie ontegenzeggelijk het slachtoffer van door het buitenland gesteunde agressie die in de eerste plaats door Turkije werd georkestreerd, maar de staatsgreep die een einde maakte aan de Syrische Arabische Republiek werd voor een groot deel onbedoeld gefaciliteerd door niemand minder dan Assad zelf.
Rusland redde Syrie eind 2015 omdat het wilde voorkomen dat er een zwart gat van instabiliteit zou ontstaan, waaruit terroristen het land konden bedreigen. De interventie was nooit bedoeld om Assad persoonlijk te redden en hem voor onbepaalde tijd aan de macht te houden.
Destijds vocht de SAA nog steeds voor het land, vandaar dat Rusland hen hielp met zijn Aerospace Forces om hun grondoperaties te ondersteunen. Rusland ging er ook van uit dat Assad de gunst van het redden van zijn staat zou terugbetalen door de politieke compromissen te sluiten die hem daarna werden gevraagd, zoals die welke de eerder genoemde ontwerpgrondwet voor Syrie met zich meebracht, hoe pijnlijk die ook waren. Wat er uiteindelijk gebeurde, was totaal anders dan wat Rusland had verwacht.
Murad Sadygzade, President of the Middle East Studies Center, via RT:
"Jaren van meedogenloze oorlogsvoering en een onwil om compromissen te zoeken leidden tot toenemende economische ongelijkheid, een braindrain van geschoolde werknemers, de ineenstorting van staatsinstellingen en infrastructuur, en de fragmentatie en corruptie van de politieke elite. De maatschappij, uitgeput door een gebrek aan vooruitzichten, raakte diep gefragmenteerd, en de groeiende ontevredenheid onder de bevolking versnelde alleen maar de verzwakking van de centrale overheid."
Een belangrijk keerpunt kwam toen Assad de steun verloor van zelfs degenen die hem jarenlang hadden gesteund. Economische tegenslagen, sancties en een groeiend gevoel van hopeloosheid zorgden ervoor dat velen geloofden dat verandering onvermijdelijk was, zelfs als het ten koste ging van vernietiging.
De strategische fout van de heersende elite - gokken op een militaire oplossing voor het conflict terwijl ze de politieke dialoog, zowel binnenlands als internationaal, negeerden - maakte Assad uiteindelijk kwetsbaar voor vastberaden en goed georganiseerde tegenstanders.
In de loop der jaren bevond Bashar Assad zich in het middelpunt van toenemende uitdagingen. Corruptie binnen zijn inner circle, internationale druk en een langdurige oorlog putten zowel het land als Assad persoonlijk uit.
Iraanse media en functionarissen hebben zondebokken gezocht voor de zich ontvouwende catastrofe, en Assad is het voornaamste doelwit van kritiek geworden.
In zijn publicaties legt Pars Today ondubbelzinnig de schuld bij Assad, en stelt:
"Bashar weigerde tot het einde toe stand te houden, en niemand kon de uitkomst veranderen. Zelfs Irans directe oproepen hadden geen effect op hem, omdat hij begreep dat het leger en de maatschappij (om redenen varierend van verraad tot gebrek aan motivatie of corruptie) hem niet zouden steunen. Vijf dagen geleden was het duidelijk dat er geen verzet zou komen; alleen de snelheid van de gebeurtenissen was verrassend.
Mawadda Iskandar via The Cradle:
"Waarom viel de regering zo snel? Decennia van corruptie en repressie onder de familie Assad ondermijnden het publieke vertrouwen en lieten de staatsinstellingen kwetsbaar achter. De familie Assad, die sinds 1971 aan de macht is, was een voorbeeld van de Arabische regeringen die er niet in slaagden om de aspiraties van hun volk te vervullen, regeerden met de logica van repressie en het systeem van corruptie beschermden."
Hoewel de Syrische regering eerdere conflicten met hulp van bondgenoten overleefde, slaagde ze er niet in zinvolle hervormingen door te voeren die haar fundamenten konden herstellen.
Het uitstel dat Damascus kreeg na de nederlaag van de Islamitische Staat van Irak en Syrie (ISIS) bleek vruchteloos. Assads regering slaagde er niet in om over te gaan op echte hervormingen of een vreedzame machtsoverdracht te bevorderen, waardoor het kwetsbaar werd voor hernieuwde onrust.
Het offensief kwam op een moment van toegenomen regionale instabiliteit. Jarenlange sancties, Israëlische agressie en westerse inmenging hadden de verdediging van Syrië verzwakt. Zelfs Assads bondgenoten waren geschokt door de snelle ineenstorting van het Syrische leger – ondanks het verstrekken van inlichtingen.
De Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Abbas Araghchi merkte op:
"We waren verrast door de zwakte van het Syrische leger en de snelheid van de ontwikkelingen in het veld. Assad uitte zijn verbazing over de zwakke prestaties van zijn leger tijdens zijn laatste ontmoeting met de senior adviseur van de leider van de revolutie, de heer Ali Larijani."
Vitaly Ryumshin, politiek analist van Gazeta.ru:
Wat ging er mis? Alles. Assads Syrie was al jaren van binnenuit aan het rotten. Het land zat vast in een voortdurende humanitaire en economische crisis, met 90% van de Syriers die in armoede en wijdverbreide ondervoeding leefden. Wanhopige families namen leningen om voedsel te kopen, maar konden deze niet terugbetalen. Stroomuitval legde zelfs Damascus lam, waardoor de hoofdstad soms wel 20 uur per dag donker was. Alleen al in het voorjaar van 2024 stegen de elektriciteitsprijzen met 585%, waardoor een toch al berooide bevolking nog dieper in wanhoop werd gedreven.
De regering van Assad bood geen oplossingen - alleen toenemende repressie. Onder verpletterende sancties kon Damascus geen buitenlandse leningen krijgen en met zijn olievelden onder illegaal-Amerikaans-Koerdische controle was er niets meer over om te verhandelen. Zelfs de illegale drugshandel in Syrie, ooit een levensader, kon de gapende gaten in de staatsfinancien niet dichten. Winsten verdwenen in de zakken van krijgsheren en handelaren, niet in de staatskas.
Ondertussen bleef Assads onderbetaalde, gedemoraliseerde leger, dat door jaren van burgeroorlog was leeggebloed, uiteenvallen. Een tijdlang hielden Iraanse bondgenoten als Hezbollah zijn troepen staande, maar in 2024 hadden ze hun aandacht verlegd naar de strijd tegen Israel. Pogingen om Rusland verder in het moeras van Syrie te lokken, mislukten. Moskou, dat elders druk bezig was, had er geen belang bij om Assad te redden.
Dus toen de laatste crisis toesloeg, was Assad alleen. Zijn bondgenoten bleven weg, zijn leger verspreidde zich en een woedende, hongerende bevolking keerde zich tegen de regering. Er was niemand meer over om hem te beschermen.
Alle aangehaalde auteurs staan in principe vriendelijk ten opzichte van Assad en Syrie, maar het oordeel is hard.
Ik weet niet meer waar ik het gelezen heb, maar na het Astana-akkoord, dat fataal de jihadi's in Idlib liet waar ze opnieuw een leger op konden bouwen, ontbond Assad hele brigades en ontsloeg generaals omdat hij twijfelde aan hun loyaliteit. Escobar meldt in zijn video dat soldaten een hongerloon kregen en soms niet eens over drinkbaar water beschikten, de eerste vereiste.
Het is een enorme tegenslag voor Rusland en Iran, maar het lijkt erop dat Syrie niet meer te helpen viel, en mede door Assad, is een slag verloren. De oorlog gaat echter verder. Het volgende strijdveld zal wellicht Iran zijn, nadat Oekraine afgerond is, of al voor die tijd. Als Iran wil overleven zullen de bondgenoten dit keer beter samen moeten werken en de Chinese Draak zijn aangeboren afzijdigheid moeten afleren, want zij zijn de uiteindelijk hoofdprijs voor de Hegemoon.
|
|
|
|
|
|