|
|
Geachte heer Burggraaf,
Ik las een artikel in het Refo. Dagblad over de jaarlijkse zendingsmiddag in Doornspijk, waarin ds. W. Roos en ds. T. van Andel voorgingen. Mij trof een uitspraak van Calvijn die ds. Van Andel citeerde, namelijk "Wij moeten een levendmakende doodsslag krijgen."
Vraag 1: Hoe moeten we over deze uitspraak van Calvijn denken?
Ds. Van Andel zei verder volgens het krantenartikel ten aanzien van Saulus' bekering: "Kijk eens wat je allemaal hebt meegemaakt: je bent een kind van God!” Maar Saulus moest nog drie dagen in het donker leven, als het ware in barensweeën, zo zei de predikant. „De Heere gaat je ontdekken aan je zonde, totdat je zegt: „Het is buiten hope!” Het gaat erom dat we ontdekken dat alles uit Hem is. Dan ga je ook de uitverkiezing prijzen, waar je altijd zo tegenaan bent gelopen.”
Vraag 2: Was Saulus al bekeerd toen Christus hem van zijn paard sloeg?
De link naar het artikel is:
http://www.refdag.nl/artikel/1425279/Saulus+bekering+is+ons+tot+een+voorbeeld+gegeven.html
Hopelijk wilt u ingaan op de gestelde vragen?
met hartelijke groet,
M.J. K.
----------------------------------
Geachte M.J. K.,
Dank voor uw email. Ik heb het betreffende artikel maar direct doorgelinkt en ik vond het een mooi artikel, vooral hetgeen ds. W. Roos gezegd heeft, heeft mij verblijd. En ook ds. Van Andel lijkt me geen zachte heelmeester, en de genoemde uitspraak van Calvijn, nl. dat we een levendmakende doodsslag moeten krijgen, is in ieder geval andere taal dan in de huidige generale prediking wordt gehoord. Maar of Calvijn wel bijbels is met deze uitspraak, mag aan getwijfeld worden, want de Wet maakt geen mens levend. De Wet slaat alleen maar dood (Rom. 7:9 - Gal. 2:19a) en de Wet maakt niet de zondaar, maar de zonden levend. Een levendmakende doodsslag klinkt goed en afsnijdend, maar Paulus was niet door het Evangelie aan de Wet gestorven, maar door de Wet aan de Wet. Paulus was derhalve niet levendgemaakt en gerechtvaardigd toen hij van zijn paard geslagen werd op weg naar Damaskus, maar toen hij gedoopt werd middellijk het bevel van Ananias: "En nu, wat vertoeft gij? Sta op, en laat u dopen, en uw zonden afwassen, aanroepende den Naam des Heeren", Hand. 22:16.
Dus op het ambtelijke spreken van Ananias ontving Paulus middels de doop vergeving der zonden en dat is het begin van de wedergeboorte.
Met dit schrijven trek ik beslist niet de intentie van ds. Van Andel in twijfel, maar door uw vragen ben ik wel verplicht de zaken in bijbels licht te zetten. Ik zou hier echter ook kunnen vragen aan de lezers: Zijn we al eens van ons paard van eigengerechtigheid afgeslagen? We kunnen wel debatteren over het punt van Paulus' wedergeboorte, maar hebben we zelf al eens gelegen als een verdoemde zondaar op het vlakke des velds liggend in ons geboortebloed? O, dan houden de wegen op, net zoals bij Saulus van Tarssen en dan komen we voor God te liggen als een verdoemelijke zondaar, die niet anders dan God rechtvaardigen moet in Zijn heilig recht, met een schreeuw om genade. O, als de zondaar onder dat heilige, zoete, lieve recht van God het met God eens mag worden, blijft Christus niet achter, want dan ziet hij Christus staan in Gods heiligdom in zijn plaats en zo wordt Hij ook toegepast als de enige Gerechtigheid die voor God geldt. En dat recht is in Christus verheerlijkt aan Paulus in de Straat genaamd de Rechte. En ik ben het dan ook van harte met ds. Van Andel eens dat de bekering van Paulus ons ten voorbeeld gegeven is, hoewel de omstandigheden kunnen verschillen, maar de zaak waar het om gaat en waar het doorheen gaat, is voor elk kind van God hetzelfde, namelijk door de dood tot het Leven en het Leven is Christus.
Gode bevolen en met vriendelijke groet,
GPPB.
|
|