Beste GPPB,
Bedankt voor uw antwoord!
Ook hier plaatst u slechts wettisch-berouw voor de rechtvaardigmaking, meneer Burggraaf dit doet tekort aan het zuivere werk der bekering. Niet geheel zonder evangelische invloeden zegt u, ik zou zeggen, het kan nooit zonder evangelische werkingen. Hoe kan een ziel zijn vonnis mijnen, vrijwillig onder God verloren gaan, als er uitsluitend sprake is van een wettisch berouw? Dit kan niet! De tollenaar beweende zijn schuld meer vanuit de liefde, dan vanuit de wet. De trekking van de Vader, de liefdestrekkingen, zijn heilsnoodzakelijk en onmisbaar in het plaatsmakende werk. Waar dit wordt gemist, daar gaat een ziel nooit vrijwillig verloren.
Van der Groe dreef naar mijn gevoelen niet te ver door in deze droefheid. Hij heeft namelijk deze droefheid niet alleen verklaard vanuit de wet, maar meer vanuit het Evangelie, juist voor de rechtvaardigmaking. De wet brengt ons in benauwdheid, angsten der hel etc, maar geeft geen enkele hoop in de ziel op behoudenis. Daarentegen brengt het Evangelie een trekkende en bevindelijke hoop in de ziel, wekt een sterk verlangen op in de ziel naar God in Christus om verzoening te vinden, daar wordt het geloof dan geschonken in de ziel, om in een laatste noodschreeuw tot God, gelijk als de tollenaar. Oh, God, wees mij de zondaar genadig, verloren te gaan, gelijk de apostel Paulus zegt. Ik ben met Christus gekruisigt (door het geloof), ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij (ook door het geloof). Het ware verloren gaan, is volgens Paulus vrucht van het Evangelie en niet van de wet. Het sterven met Christus en het opstaan met Christus horen bij elkaar. Zo moeten wij van der Groe verstaan in de waarachtige bekering.
Mvg,
RJV
------------------------------
|
|
|
Beste meneer Richard,
Ik wil aan dit gesprek slechts nog 1 epiloog wijden, want je polemiseert onzuiver, omdat je met andermans kalf ploegt en mij dingen verwijt die ik niet gezegd heb. Op grond van Gods Woord leer ik geen droge bekeringen, zoals jij valselijk suggereert, maar ik leer ook op grond van Gods Woord dat al die traantjes die voor de wedergeboorte geplengd worden, geen betaalmunten zijn voor de vergeving der zonden, hetgeen jij duidelijk wel leert. Ik ken die boevenstreken van de sentimentele godsdienst onderhand wel.
Nog een keer: De Wet gaat aan het Evangelie vooraf en jij draait deze zaak om.
Wie in de Zoon gelooft, heeft het leven en wie de Zoon niet gelooft, heeft het leven niet, maar de toorn Gods blijft op hem.
Die tollenaar achterin in de tempel voer in zijn waarneming ter helle, en wie dat ontkent, is geestelijk morsdood. Dat slaan op zijn borst en zijn blik benedenwaarts ter helle, was welzeker niet zonder evangelische invoeden, maar jij maakt van die tollenaar een rijke jongeling.
Al die tranen voor de wedergeboorte zijn slechts gericht op eigenbehoud en degenen die er een evangelische lading aan willen geven, blijken dikwijls zelf zo onbekeerd als dat ze wettisch groot zijn.
Hoe staat dat nu met jou?
Jij leert dus -met Van der Groe in je vaandel-, dat de ziel door het Evangelie aan de Wet sterft, hetgeen heel geestelijk klinkt, maar het is de leer van Christus niet, maar van JAN KLAASSEN! Dus dan weet je nu ook welke slaapmuts jij bent.
Gods volk sterft der Wet DOOR DE WET en dat gaat meestal vooraf gepaard met evangelische invloeden, die elk kind van God wel kent voor de wedergeboorte, maar die invloeden zijn slechts begeleidend en geen instap tot de rechtvaardigmaking, want die bestaan niet. Er zijn ook zielen waarbij de verdoeming der Wet zich zodanig laat gelden, dat de evangelische invloeden -welke slechts begeleidend zijn- geheel ophouden, en op het punt van afsnijding zijn alle traantjes gedroogd, omdat al die traantjes allemaal op zelfbehoud gericht zijn. Zulke zielen sterven de zwaarddood en scheuren alles uit elkaar wat zij in hun handen hebben, omdat er van evangelische invloeden geen sprake meer is, vanwege het feit dat het recht Gods zich laat gelden, waaronder de ziel verloren gaat, om..., o aanbiddellijk wonder,,,, om te vallen in het vrije van Gods welbehagen in Christus. Jona wist echt niet dat toen hij overboord geworpen werd, dat die vis op hem lag te wachten. Het overboord gaan van Jona is een beeld van de rechtvaardigmaking en Jona is het er mee eens dat hij over boord gaat. Zo is het geestelijk ook. "Uw doen is rein, Uw vonnis gans rechtvaardig."
Ja, ja, maar er zijn er velen die wel in de put des afgronds gekeken hebben, maar er nooit hebben ingelegen. Je leert derhalve de rechtvaardiging van slachtoffers, maar God werkt geen slachtoffers, maar schuldenaars, die maar 1 recht hebben, de welverdiende straf. God is een God Die de goddeloze rechtvaardigt en geen mensen die voor Jezus in de rij staan. Ga maar bij die lieve Hanna in de leer, want dat mens sprak uit de beleving der zaken, gelijk ik heden doe, uit vrije soevereine genade.
Ook bepaalt de mate van tranen de waarheid van die belijdenis (nl. Uw dioen is rein, enz) in het geheel niet. Doorstoken zielen hebben niet zoveel meer om te wenen, maar ze wensen wel eerlijk en door recht zalig te worden, of in het geheel niet. Ook heb ik je al gezegd dat tranen de zonden niet afwassen, dus al die tranen die aan de wedergeboorte voorafgaan vormen echt geen grondje voor de grond der zaligheid in Christus en ook niet wat betreft de toepassing van de toerekening van de gerechtigheid van Christus.
Gewillige strafaanvaarding geschiedt NIET door een droefheidsgevoel naar een onbekende God, zoals jij suggereert, maar door een aanschouwelijk gezicht op Christus vanuit eigen verdoemelijkheid in het kader van de bediening des doods, zoals de moordenaar aan het kruis Christus rechtvaardigde en zichzelf verdoemde. Een aanschouwelijk zicht op Jezus stelt echter niet in het bezit der zaak, maar een aanschouwelijk zien op Jezus vanuit 's mensen verloren bestaan, werkt wel vrijwillige strafaanvaarding, maar is desonsdanks de inwendige roeping (Joh. 5:25) niet. Zielen -zoals de moordenaar aan het kruis- die God rechtvaardigen en zichzelf verdoemen met een aanschouwelijk gezicht op Christus (middels de prediking van het Evangelie) zijn wel door de Wet ontwaakte (overtuigde) zondaren, die het vonnis der Wet niet anders dan billijken kunnen, maar desondanks liggen dezulken nog als geestelijk doden in hun zondegraf, hoewel zij als een gevangen vis de haak in hun neus hebben. Echter, niet wat die moordenaar aan bevinding ondervond, noch wat hij beleed in de fase van overtuiging, hoe kostelijk-onvoorwaardelijk die ook moge zijn, maken deel uit van de rechtvaardigmaking, maar alleen en uitsluitend hetgeen Christus tot hem zei: "Heden zult gij met Mij in het Paradijs zijn." Dat is de inwendige roeping, die wederbarend en rechtvaardigmakend is, gelijk geschreven staat in Johannes 5:25: "De doden zullen horen, de stem van de Zoon van God, en die ze gehoord hebben, zullen leven."
Op het punt van afsnijding, loopt het echter over de waarheid en niet meer over een droefheidsgevoel naar een onbekende God. Die moordenaar aan het kruis rechtvaardigde Christus niet met een toevoorzicht op de hemel, maar met een aanschouwelijk zicht op Christus in zijn hellevaart. Hij werd door recht verlost, want daar had hij nooit meer op gerekend. Je raaskalt maar wat!
Degenen die de zakelijkheidsbeleving van de rechtvaardigmaking ontkennen, barsten dikwijls van de vijandschap tegen vrije genade en willen hun traantjes en gebedjes ook nog in rekening brengen, zoals jij nu ook doet -hetgeen ware ontdekte zielen beslist niet doen.
Paulus heeft het helemaal niet over een droefheid naar een onbekende God vanuit zijn eertijdse leven, want daar had hij de tijd niet meer voor toen hij als een ter dood veroordeelde zondaar voor het gericht Gods gedaagd werd, maar hij spreekt wel van de dodende bediening der Wet in Romeinen 7:9 en in Galaten 2:19. Paulus had een korte toeleidende weg (en dat zijn de zuiverste in de leer) en uit Rom. 7:9 en Gal 2:1 blijkt dat hij daadwerkelijk ter helle voer, zoals ook Hanna ervan spreekt in 1 Samuel 2:6: "De HEERE doodt en maakt levend; Hij doet ter helle nederdalen, en Hij doet weder opkomen."
Ik heb al gezegd dat de trekkende liefde des Vaders heel iets anders is dan de liefde die de Heilige Geest heeft uitgestort in het hart van Gods gerechtvaardigde volk. Trekkende liefde is iets heel anders dan door de liefde van Christus gedreven te worden. Bij jou voert het gevoel van de trekkende liefde des Vaders de boventoon, maar op het moment van de afsnijding is dat gevoel niet bepalend, op geen enkele manier zelfs.
Als Paulus in Romeinen 7:9 schrijft dat wij -Gods kinderen- met Christus gestorven zijn, dan spreekt hij daar over de grond der zaligheid en niet over de beleving. Met Christus gestorven te zijn is de grond der zaak (Rom. 7:4), maar dat is onderscheiden van de beleving der zaak (Rom. 7:9 - Gal. 2:19). Die twee zaken moeten onderscheiden geleerd worden, zoals Paulus dat ook doet, zaken welke jij echter vereenzelvigt.
Over "wij zijn met Christus gestorven", maakt Paulus pas melding na ontvangen genade, waarvan hij de grond aanwijst in Romeinen 7:4, en erover spreekt vanuit de bevinding der zaken in Rom. 7:9 en Gal. 2:19.
Bovendien houdt de trekkende liefde op, zodra de ziel ter vierschaar gedaagd wordt, want met de trekkende liefde kun je niet voor God verschijnen. Christus openbaart Zich vanachter het recht aan een verdoemelijke zondaar. Goed doet geen nut, ten dage der verbolgenheid, alleen de gerechtigheid van Christus redt van de dood.
Als jij zo met Van der Groe blijft schermen, zal diezelfde Van der Groe je op de dag der dagen verdoemen, omdat je met hem afgoderij gepleegd hebt en je niet door het Woord hebt laten gezeggen en laten corrigeren. En dan zal Van der Groe in tegenwoordigheid Gods aan je vragen: "Ben je als een gewillige zondaar met God verzoend, of als een goddeloze dode vijand, op grond van Johannes 5:25?"
Geve de Heere dat laatste te beleven, want de mens heeft maar 1 ziel te verliezen en God zal toch een keertje gelijk moeten krijgen in je leven. Dat wensen wij je van harte toe.
mvg.
GPPB.
|
|