|
|
Hij is een begrip in de Gereformeerde Gemeenten maar niet minder in de breedte van de gereformeerde gezindte. Karakteristiek van gestalte en stemgeluid. Gerrit Roos, inmiddels 35 jaar journalist bij het Reformatorisch Dagblad, begint volgende week aan een nieuwe episode in zijn leven. De journalist die theoloog wilde worden, over theologie ging schrijven, zichzelf aarzelend een theoloog van het hart noemt en straks misschien toch nog in de collegebanken schuift om de theologiestudie te volgen die zijn vader hem niet toestond. Roos, behoedzaam: "Ik overweeg het.”
Roos: In de oorlogsjaren meldde vader zich vrijwillig aan als werknemer in Duitsland. „Nee, nee, hij was beslist geen NSB’er. Noem het ”deutschfreundlich”. Dat is het juiste woord. En eerlijk is eerlijk: dat waren er in die tijd wel meer in de rechterflank van onze gezindte.”
Dat moet u pijn hebben gedaan.
"In de loop van de jaren heb ik er meer begrip voor gekregen en ben ik het tegelijk meer gaan betreuren. Zeker toen ik me ging verdiepen in het Jodendom en in het lijden dat de Joden is overkomen tijdens de Holocaust. We hebben menige discussie gevoerd, vader en ik. Want ja, die Holocaust. Was het echt wel zo erg geweest? Nou, ik ben in diverse vernietigingskampen geweest, heb talloze mensen gesproken en geloof me: het was verschrikkelijk. Daar heb ik indringend met m’n vader over gesproken.” (Lees gehele artikel via de 'Klik hier' link).
Commentaar
De "deutschfreundlichkeit" tijdens W.O. II van de vader van dhr. G. Roos kan absoluut niet door de beugel en is wel degelijk landverraderlijk te noemen en het is ook meer dan schaamteloos dat dhr. G. Roos deze landverraderlijke houding van de toenmalige rechtzinnigheid probeert te relativeren. De lafhartige refo's (waaronder veel SGP-ers en theologen) die in WO II loyaal geweest zijn richting het Nazi-Duitsland van Hitler, zouden alsnog berecht moeten worden voor hun landverraderlijke houding. Het begrip dat dhr. Roos zegt te hebben voor deze landverraderlijke houding, tekent ook het gehalte van de huidige rechtzinnigheid. Schaamteloos, in 1 woord! Heeft prins Willem van Oranje, de vader des vaderlands, voor deze lafhartigheid zijn leven gegeven? Hebben onze vaderen voor deze schaamteloze refo-houding goed en bloed opgeofferd? Heeft Michiel de Ruyter voor deze schandelijke loyaliteit aan Nazi-Duitsland zijn kanonnen laten bulderen? Heeft Piet Hein met zijn onverschrokken geest voor dit soort schandalige desertie de Spekken van het dek geveegd? Moeten we met dit soort "deutschfreundliche" overlopers de oorlog winnen? Heel die "deutschfreundlichkeit" van het toenmalige Refodom is landverraderlijke desertie van de eerste orde. En diezelfde geest heerst nog, met name in de SGP; daar heeft God in onze dagen Geert Wilders voor gebruikt om die lafhartige refo-geest aan de kaak te stellen, conform Art. 36 van de NGB. Het Refodom doet echter net of haar neus bloed, maar dat kan wel op een fatale aderlating uitlopen. Dat geldt ook voor dhr. G. Roos en hij mag zijn voornemen om theologie te gaan studeren, wel grondig heroverwegen en eerst de dwalingen binnen eigen kring bestrijden, echter niet in de geest van die "deutschfreundliche" deserteurs, maar in de Geest van Christus.
GPPB.
|
|