Klik ook op de 'Klik hier' link
|
|
|
De Israëlische minister van Strategische Zaken, Moshe Yaalon, sluit zich aan bij de overtuiging van premier Netanyahu, minister van Buitenlandse Zaken Lieberman en andere collega-ministers, dat er definitief geen Palestijnse staat moet komen. 'Israël moet zichzelf bevrijden van het mislukte idee van de 'twee-staten oplossing,' verklaarde hij. De nieuwe Israëlische regering realiseert zich eindelijk, dat de Palestijnen nooit en te nimmer geinteresseerd zijn geweest in vreedzaam samenleven met de Joden, omdat zij -sinds het internationale besluit tot de heroprichting van de staat Israël- de duizenden jaren, algemeen erkende historische band van de Joden met Israël, categorisch blijven ontkennen.
Israëls fouten
'Hoewel de creatie van een door de Palestijnse Authoriteit geleide staat in Judea, Samaria en Gaza in zowel Israël als de hele wereld als noodzakelijk wordt beschouwd, zou zo'n staat het Israëlisch-Palestijnse conflict niet oplossen,' aldus Yaalon. 'Het valt zelfs te betwijfelen of de oprichting van zo'n staat wel mogelijk is, aangezien de Arabische- en moslimwereld niet bereid lijken ook maar één stap te doen om Israël te erkennen, of compromissen te sluiten ten aanzien van hun claim op het hele land van Israël.'
Volgens Yaalon heeft Israël de fout gemaakt om akkoord te gaan met a-symmetrische gesprekken met de Palestijnse authoriteit. Vanaf het allereerste begin van deze gesprekken heeft Israël het idee van een Palestijnse nationale beweging geaccepteerd, met de Palestijnse Authoriteit (PA) als vertegenwoordiger hiervan. Aan de andere kant heeft deze PA het idee van een Joodse nationale beweging, het Zionisme (=de erkenning van het recht op terugkeer van de Joden naar hun thuisland), altijd resoluut van de hand gewezen.
Een ander punt van ongelijkheid is het feit dat de PA aan de ene kant eist dat Arabieren en moslims vrij in Israël mogen wonen, maar aan de andere kant niet wil dat er ook maar één Jood in de eventueel toekomstige Palestijnse staat blijft wonen.
Yaalon zegt dat Israël fout zat met de veronderstelling, dat de Israëlische aanwezigheid in Judea, Samaria en Gaza de oorzaak is van de spanningen tussen Israël en de Arabische wereld. De Arabische aanvallen begonnen al ver vóór de Zesdaagse oorlog van 1967 (en zelfs al ruim vóór de stichting van de Staat Israël in 1948). Het werkelijke doel van de Arabieren is dan ook niet een aparte Palestijnse staat in die gebieden alleen, maar in héél Israël, op de ruïnes van de Joodse staat.
Daarom is de PA volgens Yaalon feitelijk helemaal niet geinteresseerd in een 'twee-staten oplossing'. De voormalige voorzitter van de PA, Yasser Arafat, had deze eigen staat kunnen krijgen, maar wees het botweg af en startte juist de tweede intifida, omdat hij de oprichting van een Palestijnse staat wilde voorkómen. (Tegenover een Westerse nieuwsploeg verklaarde Arafat, na het afwijzen van een eigen staat tijdens de vredesonderhandelingen met Clinton en Rabin: 'Ik wil ALLES' (=héél Israël).)
'Sommigen redeneren, dat de PA een eigen staat wilden oprichten binnen de grenzen van 1967, maar hier tot nu toe niet in staat waren (vanwege de Israëlische aanwezigheid, valselijk 'bezetting' genoemd). Ik zeg dat het probleem niet was dat ze dit niet konden, maar dat ze dit niet wílden,' stelt Yaalon. De geschiedenis geeft hem gelijk; tussen 1948 en 1967, toen Judea en Samaria nog in het bezit waren van Jordanië, was er niet één oproep te horen om in deze gebieden een aparte Palestijnse staat op te richten. Dat idee bestond nog helemaal niet.
Als de PA dus feitelijk géén eigen staat wil in Judea, Samaria en Gaza, en deze staat niet als het einddoel van haar doelstellingen beschouwt, dan is er geen enkele kans dat de twee-staten oplossing voor vrede zal zorgen, concludeert Yaalon.
De oplossing
Israël moet ophouden een definitieve oplossing te willen voor het conflict met de Palestijnen en de Arabische wereld, vindt hij. 'Ik geloof dat we het Israëlisch-Palestijnse conflict in de nabije toekomst niet meer moeten benaderen met het woord 'oplossing', maar met de term 'crisisbeheersing' of 'lange-termijn strategiën'.'
Op de lange termijn moet er wel een 'oplossing' komen, maar dit proces moet van 'onderaf' gaan plaatsvinden, in plaats van af de 'top'. In plaats van te hopen dat een diplomatieke overeenkomst met de PA zal leiden tot vrede en veiligheid, zal de PA eerst moeten bewijzen dat het in staat is om de Palestijnen te regeren, vóórdat er eventueel een overeenkomst met ze gesloten kan worden.
Volgens Yaalon bestaat dit 'proces van onderaf' uit vijf belangrijke elementen:
1. Hervorming van het onderwijs.
De PA leert de Arabische en Palestijnse kinderen dat de staat Israël een illegale, koloniale entiteit is, en ontkent iedere historische Joodse band met het land van Israël. Daarnaast leert de PA de jihad (heilige oorlog) tegen Israël, en verheerlijkt het zelfmoordaanslagen. Het Palestijnse schoolsysteem moet daarom veranderd worden, zodat niet langer oorlog, terreur, dood en verderf worden aangeprezen, maar de waarde van het leven. Daarnaast is het cruciaal dat er een accuraat beeld komt van de Joodse historie.
2. Economische hervormingen
Om een levensvatbare economie op te zetten, moet de PA kleine bedrijfjes stimuleren en een stabiele middenklasse creëren. Pogingen om dit met miljarden dollars en euro's buitenlandse hulp te doen zijn tot nu toe mislukt, omdat de leiders van de PA corrupt zijn en dit geld misbruiken voor andere doeleinden (bijvoorbeeld wapenaankopen en privé-investeringen. Zo bezaten Yasser Arafat en zijn vrouw circa 1 miljard dollar, geld uit de VS en Europa, dat was bedoeld voor de Palestijnse bevolking). Daarnaast proberen de terreurgroeperingen (Hamas, Hezbollah) de Palestijnen arm te houden, omdat dit de beste voedingsbodem is voor het vasthouden van de haat tegen de Joden en het recruteren van nieuwe zelfmoordterroristen.
Om het corrupte leidersschap van de Palestijnen te omzeilen, moet de financiële hulp van de wereld voortaan rechtstreeks naar de initiatieven van Palestijnse zakenmensen gaan.
3. Politieke hervormingen
De PA moet verder gaan dan slechts een politieke entiteit te zijn, en de vrijheid van meningsuiting, persvrijheid en de mensenrechten gaan respecteren en beschermen.
Yaalon wijst in dit verband op de 'Amerikaanse fout' van het steunen van dictators, in plaats van activisten die een échte democratie willen. Alleen (Palestijnse) activisten die échte democratie en vrijheid willen, zouden door het Westen gestimuleerd moeten worden.
4. Wettelijke hervormingen
Het doel moet zijn: 'Eén autoriteit, één wet, één wapen'. Dat betekent dat de moslimterroristen ontwapend moeten worden, en de wet in alle Palestijnse gebieden gehandhaafd moet gaan worden.
5. Veiligheid
De PA moet beginnen met het daadwerkelijk bestrijden van terrorisme, en niet langer fungeren als een 'draaideur' voor terroristen, die slechts lichte straffen krijgen. Zo beschouwt de PA het vermoorden van Israëlische burgers slechts als 'het schaden van het publieke belang', en niet als wat het is: moord. Dat moet veranderen, omdat dit soort wetten terrorisme juist aanmoedigen.
De PA moet in staat zijn het terrorisme op meerdere niveau's te bestrijden (zowel het verzamelen van informatie als het berechten van terroristen).
Geen garanties
Yaalon waarschuwt echter, dat er geen enkele garantie is dat deze 'van onderaf' methode kan worden ingevoerd, omdat dit afhangt van de medewerking van de Palestijnse Authoriteit. Om de kans de vergroten dat de PA zal meewerken, moet Israël ondubbelzinnig duidelijk maken, dat de Palestijnen volstrekt kansloos zijn in hun doelstelling om ooit Israël te verslaan, en dat het geen enkele zin heeft concessies van Israël af te dwingen -zoals het terugtrekken van militairen- zonder zélf bereid te zijn ook maar één enkele concessie aan Israël te doen.
'Het extreme geweld van de Palestijnen stamt niet af van wanhoop vanwege hun situatie, zoals het Westen geneigd is te denken, maar juist vanwege hoop - hoop, dat de staat Israël zal verdwijnen,' zegt Yaalon. 'Door het vernietigen van deze hoop zullen nieuwe ideëen worden aangemoedigd.'
Palestijnse ambassadeur: 2-staten oplossing = het einde van Israël
Yaalon krijgt onbedoeld en vanuit onverwachte hoek bijval voor zijn stellingen. De Palestijnse ambassadeur in Libanon, Abbas Zaki, verklaarde voor de Libanese TV dat de twee-staten oplossing zal leiden tot de ineenstorting van Israël. 'Want als ze Jeruzalem verlaten, want blijft er dan nog over van hun gepraat over het 'Beloofde Land' en het 'uitverkoren volk'?'
'Hebben ze dan al die offers gebracht om vervolgens te horen te krijgen, dat ze weer weg moeten? Ze (de Joden) beschouwen Jeruzalem als hun spirituele centrum. De Joden beschouwen Judea en Samaria als hun historische droom. Als ze daar weggaan, dan zal het Zionistische idee beginnen in te storten. Het zal uit eigen beweging verflauwen. En dan zullen wíj onze opmars voortzetten.'
'Ontkenning Joodse Staat erger dan Holocaust-ontkenning'
Commentator Max Singer schrijft in de Jerusalem Post dat de ontkenning van Israël als Joodse Staat wat hem betreft nog erger is dan het ontkennen van de Holocaust. Hij doet zijn opmerkingen in het licht van het feit, dat het Israëlische parlement (Knesset) de eerste stap heeft gezet in het strafbaar maken van het ontkennen van de Joodse identiteit van Israël.
Volgens hem moet de internationale gemeenschap zich gaan richten op het feit, dat de Palestijnen een valse geschiedenis wordt geleerd, namelijk dat de Joden geen enkele historische band met Israël hebben, en de Joodse tempels nooit hebben bestaan. Deze Arabische en islamitische ontkenning kwam pas, nadat de internationale gemeenschap (de Volkenbond, de voorloper van de VN) op grond van de Balfour-declaratie uit 1917 besloot, dat de Joden recht hadden op terugkeer naar hun thuisland. Vóór die tijd was er geen moslim die de duizenden jaren oude band van de Joden met Israël en Jeruzalem, noch het bestaan van de Joodse tempels, ontkende.
Singer haalt een aantal frapante, verifieerbare feiten aan. Zo is Jeruzalem -dat nergens in de Koran wordt genoemd- honderden jaren lang nauwelijks van belang geweest voor de moslims. Er zijn oude foto's van het plein voor de Rotskoepelmoskee, dat overwoekerd is met onkruid. De moskee was totaal niet belangrijk en werd nauwelijks bezocht. Pas toen de staat Israël werd gesticht, werd de status van Jeruzalem in de moslimwereld ineens enorm opgewaardeerd.
En toen de Joden in 1967 Jeruzalem bevrijden en de controle kregen over de Tempelberg, beweerden de moslims ineens dat de Westelijke muur, de Joodse Klaagmuur, 'heilig' voor hen was, omdat Mohammed hier zijn paard aan zou hebben vastgebonden. Uit de islamitische historische annalen blijkt echter, dat talloze plaatsen op de Tempelberg met deze gebeurtenis zijn verbonden, maar nóóit de Joodse klaagmuur. Dat gebeurde pas, toen Israël de controle kreeg over Oost Jeruzalem, nadat het -onder andere- Jordanië in de Zesdaagse oorlog had verslagen.
Religieus conflict
Uit alles blijkt, dat het Israëlisch-Palestijns conflict niet zozeer slechts een politiek, maar vooral een religieus conflict is. In het Westen wordt maar slecht begrepen, dat al het land, dat ooit veroverd is door moslims, in de islamitische visie definitief en voor eeuwig de moslims toebehoort. Zij zullen dus nooit de aanwezigheid van een Joodse staat in 'hun' islamitische rijk accepteren, zelfs al zou deze staat slechts één vierkante kilometer groot zijn.
Het lijkt vergezocht, maar vanuit deze visie zouden moslims straks óók hun claim kunnen gaan leggen op grote delen van oost-Europa, Oostenrijk, Spanje en Frankrijk, omdat dit de verst mogelijke gebieden zijn geweest die ze ooit veroverd hebben. Niet voor niets wordt er in talloze islamitische moskeën in het Midden Oosten gepredikt, dat over niet al te lange tijd eerst Israël, dan Rome, en daarna heel Europa veroverd zal worden door de moslims.
Xander
Bron:
http://xandernieuws.punt.nl/?id=519377&r=1&tbl_archief=&
Andere bronnen:
Arutz 7
Haaretz
Jerusalem Post 1 / 2
|
|