|
|
Kerkverbanden vertroebelen discussie over kerkelijke eenheid
RD: 27-12-2010 09:38 | gewijzigd 27-12-2010 09:39
Discussies over kerkelijke eenheid gaan ten onrechte uit van landelijke kerkverbanden, vindt ds. W. Pieters. Eenheid moet plaatselijk gestalte krijgen in liefde en wederzijds respect, zonder organisatorische vertaling.
WP-citaat uit het RD-artikel:
Stel dat het helemaal niet Gods bedoeling is dat er nationale kerkverbanden zijn; zoals wij ook niet denken dat er internationale kerkverbanden moeten zijn met gezaghebbende synoden en aanverwante zaken.
Klik op de Klik hier link ter inzage volledige RD-artikel
----------------------------------------------------------
COMMENTAAR
Je kunt je afvragen hoe het mogelijk is dat ds. W. Pieters als lid van het HHK-Moderamen een kerkelijk leven kan voorstaan dat uit onafhankelijke plaatselijke gemeenten bestaat, waarin de basis van de eenheid bestaat uit "liefde en wederzijds respect". Zelf niet kerkelijk independent (onafhankelijk) willen zijn en het anderen wel voorschrijven, is op zijn best gezegd hypocriet. En als we de volbloed humanistische basis die ds. Pieters in het kader van kerkelijke eenheid voorstaat, namelijk "liefde en respect", dan is de chaos weer compleet.
Kerkelijke eenheid waarvan de basis "liefde en wederzijds" is, is niet de eenheid die Christus bedoelt in Johannes 17. Het fundament der eenheid van de ENIGE 1 Heilige, Algemene Christelijke Kerk is de leer van de apostelen en profeten waarvan Jezus Christus de uiterste Hoeksteen is en dat fundament is waarachtig gans anders dan die vervloekte porceleine humanistische basis van "liefde en wederzijds respect" die ds. Pieters lanceert.
Dat organisatorische kerkeenheid niets heeft uit te staan met de gemeenschap der heiligen, is waar, maar een eenheid op basis van "liefde en respect" is eveneens tot instorten gedoemd en volbloed pauselijk.
Gods Woord leert wel een kerkvorm van plaatselijke gemeenten, maar de zeven gemeenten van Klein Azie moesten de gehele kerkorde van Christus lezen en zich daaraan onderwerpen. Alle zeven brieven die afzonderlijk gericht zijn tot de plaatselijke (zeven) gemeenten moest Johannes opschrijven en bundelen in een boek (Openbaring). Van een eigen invulling en eigen interpretatie van Gods Woord en de beleving daarvan is geen sprake. Daarvan is ook de apostolische Kerksynode (apostel-convent) in Handelingen 15 een bewijs. De porceleine basis voor kerkelijke eenheid die ds. Pieters lanceert, is -zoals gezegd- juist pauselijk ten voeten uit. Immers, Rome tracht onder de vlag van humanisme (liefde en wederzijds respect) 1 wereldreligie te vormen, met als subtiel doel: om Gods ware kinderen te vervolgen en zo het mogelijk ware uit te roeien. Rome is de Antichrist en het humanische kerkpleidooi van ds. W. Pieters sluit naadloos aan op de visie van Rome.
Bovendien worden de in het bloed gedrenkte confessies (de Drie Formulieren van Enigheid) door ds. Pieters volledig buiten beschouwing gelaten. De paus kan weer in zijn handen wrijven.
Ik dank je de koekoek, ds. W. Pieters, voor deze viervoudige veronderstelde humanistische en horizontale onzin, die een regelrechte aanslag vormt op de ware eenheid der Kerk (met een hoofdletter) en de daaraan verbonden en door Christus verworven en gegarandeerde gemeenschap der heiligen. Nee, ik kan totaal geen ware liefde opbrengen voor dit soort humantische kerkvisies, laat staat dat er van een wederzijds respect sprake kan zijn. Het "wee u" van Christus jegens dit soort kerkelijke horizontalisme spreekt te duidelijke taal.
GPPB.
|
|