|
|
Palestijnse claims op het land zijn vals
Het conflict tussen Israël en de ‘Palestijnen’ vormt al tientallen jaren een van de meest problematische vraagstukken van de internationale politiek. Het idee dat de Samaria en Judea, de zogenaamde ‘Westbank’ bezet Palestijns land zijn en dat de ‘Palestijnen’ vechten voor de bevrijding van hun land op de Israëlische bezetter, is een internationaal geaccepteerd feit. Maar de Palestijnse claims op dit land is één van de grootste leugens in de menselijke geschiedenis. Er bestaat geen enkel boek dat de geschiedenis behandelt van een Palestijns volk of een andere weergave van een bestaande Palestijnse cultuur. Noch verslagen van reizigers, of het nu christenen, moslims of joden waren, vermeldden enige verdienste van blijvende aard met betrekking tot Arabische historische relatie tot ‘Palestina’. Voor de Arabieren als geheel is er nooit een begrip als ‘Palestina’ geweest. ’Palestina’ wordt eenmaal in de Koran genoemd als het “Heilige Land”- dat wil zeggen, heilig voor joden en christenen.De geschiedenis meldt niets over een Palestijnse president of koning voordat de voormalige terreurbaas Jasser Arafat ten tonele verscheen. Na acceptatie van het door de Verenigde Naties samengestelde verdelingsplan spreekt men van een Arabische en niet van een Palestijnse staat. In de periode dat Jordanië en Egypte de gebieden bezetten die aan de Arabieren waren toegewezen (1948/1967) is er nooit een beweging geweest om de Bijbelse gebieden te scheiden van Jordanië en de Gazastrook van Egypte. Er was geen Arabische stroming, die in deze gebieden een eigen land nastreefde, of wilde opbouwen.Wel was er een beweging die zich ten doel had gesteld om Israël van de kaart van het Midden Oosten te verwijderen. Toch lukt het de Arabieren al jarenlang steun van de internationale anti-Israël kliek te krijgen voor hun eis dat “Palestina’ aan de ‘Palestijnen’ moet worden teruggegeven.
Het probleem is voor een deel terug te voeren tot de stichting van de staat Israël op 14 mei 1948. Het VN verdelingsplan werd aanvaard door de Joden maar niet door de Arabieren. Met de terugtrekking van de Britten uit het mandaatgebied ‘Palestina’ riep Israël haar onafhankelijkheid uit op het haar door de VN toegekende gebied. De dag daarna werd het nieuwe "Israël" aangevallen door de legers van 6 Arabische landen, Egypte, Syrië, Transjordanië, Libanon, Saoedi-Arabië en Irak, die het VN verdelingsplan niet aanvaarden. De aanvallende Arabische landen riepen de bevolking op zo snel mogelijk te vertrekken om hun intocht te vergemakkelijken, met de belofte op spoedige terugkeer zodra de Joden waren verslagen.Vandaag heet het dat de Joden verantwoordelijk zijn voor het ‘vluchtelingenprobleem’ maar het is niets anders dan een zwendelpartij en het grootste internationale bedrog van de 20ste eeuw.
De oorlog van 1948 werd uitvoerig beschreven in de wereldpers door de correspondenten Arabische, noch westerse, werd ook maar gesuggereerd dat Israël de Arabieren verjoeg. (zie o.m. "As Sarih", 30-03-1948; "Sada al Janub", 16-08-1948; "London Times", 5-05-1948; "The Economist", 2-10-1948; "Falastin"(Jordanië), 19-02-1949.
De Londen Times, een krant zeer vijandig tegenover het Zionisme, publiceerde maar liefst 11 hoofdartikelen over de situatie in Palestina. In geen daarvan was zelfs een vage verdenking te bespeuren dat de Zionisten verantwoordelijk waren voor de vlucht van de circa 345.000 Arabieren (de cijfers werden later met honderdduizenden opgedreven). Het was direct na de oorlog dat de vluchtelingenzwendel zich ontwikkelde tot een internationale operatie.
Zodra de rampenhulporganisatie van de Verenigde Naties begon met het uitdelen van voedsel, onderdak, kleding en medische hulp aan de ‘vluchtelingen’ kwamen massa’s behoeftige Arabieren naar de kampen uit alle Arabische landen. De organisatie had geen mogelijkheid tot identificatie; de nieuwkomers tekenden dus eenvoudigweg het register als vluchtelingen en ontvingen gratis hulp.
Reeds in december 1948 rapporteerde Sir Rafael Cilento, de directeur van de hulporganisatie, dat 750.000 ’vluchtelingen’ werden geholpen. Rond juli 1949 bedroeg dat aantal al een miljoen. Het internationale Comite van het Rode Kruis nam ook deel aan die bezigheden. Het drong aan op erkenning van elke behoeftige Arabier in Palestina als een vluchteling. Zo kwamen er nog eens 100.000 bij op de lijst. Zo bestaan er dus nu, in de derde generatie, als gevolg van alle vervalsingen, een grote vage massa Arabieren, vermeld op officiële lijsten van de VN als Arabische vluchtelingen, beschreven als "slachtoffers van Israëlische agressie" vragend om hun recht op terukeer. Het vertrek van de ‘vluchtelingen’ ligt geheel op de schouders van de Arabische landen wiens boosaardige plan het was Israël te vernietigen. Pas later zagen de Arabieren de propagandistische waarde ervan in om Israël de schuld te geven. Emil Ghoury, secretaris van het Arabisch Hoger Comité, het officiële leiderschap van de Palestijnse Arabieren in 1948 zei in de "Daily Telegraph"van Beiroet, 6-09-1948: het feit dat er vluchtelingen zijn is het directe gevolg van de actie van de Arabische Staten door de verdeling en de Joodse Staat te verwerpen. De Arabische Staten zijn unaniem deze strategie overeengekomen en zij moeten delen in de oplossing van het probleem.In 1960 paste Emil Ghoury zijn eerste versie plotseling aan en zei in de VN (17-11-1960): "Het waren de ( Zionistische) terreurdaden, vergezeld door algehele plunderingen, die de exodus van de Palestijnse Arabieren veroorzaakt hebben".
De roep om onmiddellijke actie tegen Israël uitte zich onder meer via de organisatie "al-Fatah" (de overwinning), die al in 1959 door Jasser Arafat en Mahmoud Abbas ( of ‘Abu Mazen’) in Koeweit was opgericht.
In de satuten van al-Fatah werden de volgende doelstellingen opgenomen:
"volledige bevrijding van Palestina en de uitroeiing van het zionistische economische, politieke, militaire en culturele bestaan. Onze gewapende strijd heeft ten doel de zionistische staat te vernietigen en Palestina volledig te bevrijden. Er is geen plaats voor Israël. Het maakt niet uit hoe lang het duurt tot ze verdwenen is. Jeruzalem is een symbool voor iedere moslim op de wereld. De Joodse aanspraken op de stad zijn vals en wij accepteren niets dan een volledig islamitisch Jeruzalem onder islamitisch beheer. Het eind van het zionistisch wezen is een opdracht in de Koran".
Het punt is dus niet "bezetting van gebieden" het punt is dat zij geen Joodse staat dulden. In het Engels spreken ze over vrede om de Westerse samenleving een rad voor ogen te draaien. De ‘Palestijnen’ streven niet naar het einde van het conflict, maar naar de verandering van Israël in een ‘Palestijnse’ staat. De strategie is Israël in fasen te liquideren. De terreur en de tijd zullen hun werk doen. Dat is hun fasentheorie.Ook het opeisen van de stad Jeruzalem is volslagen ten onrechte want de stad is nooit in de hele geschiedenis de hoofdstad geweest van een Arabische of een moslimstaat. Jeruzalem is al meer dan 3000 jaar de hoofdstad van de kinderen van Israël.
Tijdens de eerste Arabische topconferentie in Alexandrië in 1964- toen Samaria en Judea de ‘Westoever’ nog onder Jordaanse bezetting vielen- werd besloten tot de oprichting van de ‘Palestijnse’ Bevrijdingsorganisatie (PLO) die financieel gesteund zou worden door de Arabische Liga en de Sovjet Unie. Toen was er geen enkele Joodse ‘nederzetting’ in deze gebieden, noch was er sprake van enige Joodse ‘bezetting’. Toch spreekt het handvest van de PLO vanaf haar oprichting over vernietiging van Israël en vonden er al diverse terroristische aanvallen plaats op Israëlisch grondgebied. De advocaat Ahmed Sjoekeiri, voormalig ambassadeur van Saoedi-Arabië bij de Verenigde Naties, werd de eerste leider van de PLO. Vanaf dat moment was er voor het eerst sprake van een soort ‘Palestijnse’ Nationale Identiteit. Daarvoor was er geen serieuze beweging geweest die streefde naar een ‘Palestijns’ thuisland. In 1968 werd de PLO omgevormd tot overkoepelende organisatie, waarin de verschillende aangesloten groepen zelfstandig konden blijven opereren. Behalve al-Fatah verenigden zich onder deze koepel ook een aantal andere terreurbewegingen zoals het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina, gesteund door Irak en Libië onder leiding van George Habasj. De PLO als overkoepelende organisatie kwam onder leiding te staan van Jasser Arafat. Zowel de oprichting van de al-Fatah beweging als de oprichting van de PLO gebeurde dus in een tijd dat de "Westelijke Jordaanoever" en "Oost Jeruzalem" door Jordanië bezet waren.
Met het ontstaan van de PLO bleek echter al spoedig dat het de zogenaamde Palestijnen niet alleen om dit gebied ging maar om het hele voormalige Britse mandaatgebied Palestina, dus inclusief het deel wat de VN aan Israël had toegewezen. Tijdens de "Zesdaagse oorlog" van 1967 veroverde Israël de Westelijke Jordaanoever en Oost Jeruzalem op Jordanië, de Golanhoogvlakte (het Bijbelse Basan) op Syrië en de Gazastrook op Egypte. De verovering van de Westelijke Jordaanoever en Oost Jeruzalem betekende een terugkeer van het Joodse volk naar het aloude Bijbelse land, naar de bergen van Samaria en Judea en hun 3000 jaar oude hoofdstad Jeruzalem. Deze gebeurtenis is een van de grootste wonderen die de wereld ooit heeft aanschouwd. Israël veroverde het land dus niet op de ‘Palestijnen’ zoals velen tegenwoordig geloven, maar op Jordanië. Vanaf de oorlog van 1967 etaleerde de PLO zich als een stel gewetenloze en koelbloedige moordenaars. Zij richtten hun terreuracties, waarbij veel onschuldige slachtoffers vielen, voornamelijk tegen Israël maar deels ook tegen niet-Israëlische doelen, zoals de internationale vliegtuigkapingen.
De term ‘het Palestijnse volk’ duikt voor het eerst op in 1964. Een bedenksel van terreurbaas Jasser Arafat om de verschillende terreurbewegingen onder deze gemeenschappelijke noemer te verenigen. "The Jews took no one’s land" zei Joseph Farah, een Amerikaan van Arabische afkomst en Midden-Oosten deskundige, op 25 april 2002 in een interview voor Arutz-7 radio:
,,er bestaat niet zoiets als een Palestijns volk.Er heeft in de hele geschiedenis nooit een Palestijns volk bestaan. Er is een entiteit gecreeerd, die helemaal niet bestond. Er bestaat geen Palestijnse taal, geen Palestijnse cultuur en er is nooit sprake geweest van een land dat bestuurd werd door Palestijnen. Wat men heden ten dage het Palestijnse volk noemt is niets anders dan een verzameling Arabieren uit verschillende Arabische landen. Ze spreken net als de 300 miljoen andere Arabieren dezelfde taal en prevelen allemaal vijf keer per dag: “Allahu akbar”- Allah is groter dan de God van Israël. Zij noemden zich nooit ‘Palestijnen’. Er is niets dat hen doet verschillen van de Arabische bevolking in bijvoorbeeld Jordanië, Egypte, Irak of een ander Arabisch land".
Het was de Romeise keizer Hadrianus in 135 n.Chr., die Judea verving door Palestina, een Grieks-Romeins woord afgeleid van het hebreeuwse woord plishtim-Filistijnen.Hij hoopte met deze daad de namen Israël en Judea in de vergetelheid zouden raken. De Filistijnen waren een niet semitisch volk maar afstammelingen van de Pelasgen (Pre-Grieken) afkomstig van het eiland Kreta, dat in de Bijbel Kaftor genoemd wordt. De hele regio- door de Britten het mandaadgebied Palestina genoemd- bestond eeuwenlang uit niets anders dan woestijn en uitgestrekte moerasgebieden. Dat betekent echter niet dat er niet altijd een sterke joodse aanwezigheid was in het land.In het boek “Palaestina ex monumentis veteribus illustrata” schrijft geograaf, en cartograaf Hadrianus Relandus (Adriaan Reland) de resultaten van zijn onderzoeken in het Heilige Land rond het jaar 1695.Relandus beheerste veel talen waaronder Aramees, Hebreeuws en Oudgrieks. Hij heeft in die tijd de namen van in totaal 2500 nederzettingen onderzocht.
De herkomst van de meeste van deze nederzettingen gaat terug op de Bijbel, de Talmoed en andere geschriften van het jodendom. Relandus gaf in zijn werk precieze bronvermeldingen aan. Slechts in enkele gevallen waren zulke namen tot het Latijn of Grieks te herleiden. Geen enkele van deze namen komt oorspronkelijk uit het Arabisch. Het huidige Ram’allah bijvoorbeeld heette vroeger Betala, wat teruggaat op het Bijbelse Bet El (Bethel). Ook meldde Relandus dat het land woest en leeg was. De meeste bewoners leefden in steden als Jeruzalem, Zefat, Akko, Jaffa, Tiberias en Gaza. In deze steden vormden de Joden de meerderheid van de bevolking. Sommige inwoners waren, zo schrijft Reland, christen, maar een aantal moslims was verbazingwekkend gering. Als er al islamitische Arabieren in deze steden leefden, waren het bedoeïenen. In de loop der eeuwen nam het aantal in dit gebied levende Arabieren vanzelfsprekend toe, maar ze hebben in geen enkele periode van de geschiedenis een apart volk gevormd.
http://www.israelunitycoalition.org/news/article.php?id=4686
In de stad Jeruzalem was in het jaar 1854 2/3 van de bevolking joods. In 1906 telde Jeruzalem ca 60.000 inwoners, waaronder 7000 moslims, 13.000 christenen en 40.000 Joden. Een in 1931 gehouden volkstelling wijst uit dat de geboorteplaatsen van de in 1931 aanwezige moslims waren: Albanië, Algerije, Australië, Midden-Amerika, Cyprus, Egypte, Frankrijk, Griekenland, India, Irak, Marokka, Palestina, Iran, Zuid-Amerika, Spanje, Syrië, Transjordanië, Tripoli, Tunis, Turkije, Engeland, Noord-Amerika, Rusland, Jemen, enz. (Zie: From Time Immemorial, Joan Peters, New York, Harper & Row, 1984, pag 227).
Nog steeds dragen heel wat Palestijnen die nu tussen de Jordaan en de Middellandse Zee wonen de achternamen die hun Arabische landen van herkomst verraden. Allemaal import dus ,afgezien van de paar moslims, die daar als rondzwervende bedoeïenen aanwezig waren.Gedurende de 19 jaar dat Samaria en Judea, inclusief Jeruzalem door Jordanië was bezet en Gaza door Egypte, sprak niemand over een Palestijnse staat, noch de Arabische wereld, noch de Verenigde Naties. Niemand vroeg aan Jordanië en Egypte de gebieden aan de ‘Palestijnen’ over te dragen. Niemand had toentertijd ooit van een Palestijns volk gehoord. Dat bestond gewoonweg niet! De Palestijnen en met hen diverse anti-Israël groeperingen, schrikken er niet voor terug de geschiedenis te herschrijven, alleen maar om de Joodse aanspraak op het Beloofde Land ongedaan te maken. Maar het ontbreekt ze aan overtuigend bewijs de Joodse historische claim op het Bijbelse grondgebied onderuit te halen. Israël is niet tegen een Palestijnse staat ten strijde getrokken en bezet dus ook geen Palestijns land. Israël veroverde de gebieden Samaria, Judea en Gaza, niet op de Palestijnen maar op Jordanië en Egypte. Jeruzalem was nooit de hoofdstad van een andere staat dan Israël en al helemaal niet van een staat die nooit heeft bestaan. Zelfs in de tijd van de Ottomaamse Turken stond Jeruzalem nauwelijks in de belangstelling van de islam. Die belangstelling ontstond pas nadat de Joden waren begonnen met de opbouw van hun aloude verwoeste land.
Diverse Palestijnse leiders zijn naarstig op zoek naar een historisch verhaal die hun claim op het land zou kunnen bevestigen. Ze nemen daarvoor zelfs hun toevlucht tot Bijbelse volkeren, hoewel ze niet in de Bijbel geloven. De Palestijnen zouden afstammen van de Jebusieten, Kanaänieten, Hetieten en Filistijnen. Deze volken komen geen van allen voor in de Koran. Volgens een Arabisch lid van de Knesset Ibrahim Abdullah Sarsur, leider van de Islamic Movement in Israël, zijn de Palestijnen afkomstig van de Arabische Jebusieten. Deze Arabieren zouden de stad Jeruzalem hebben gesticht lang voordat de Joden ten tonele verschenen. Ze hebben in feite geen idee waar ze het over hebben want de genoemde volken zijn geen van allen afkomstig van Sem maar van Cham en zijn dus geen Arabieren. De terreurbaas Jasser Arafat sprak steeds over zijn Filistijnse volk. Hij proclameerde dat de ‘Palestijnen’ afstammelingen zijn van de Filistijnen maar daarvoor bestaat eveneens geen enkel bewijs. De bijbel noemt hen een ‘bastaardvolk’ dat betekent, dat de Filistijnen van de eindtijd een verdeeld volk zijn zonder zuivere identiteit en dat is precies het geval met de huidige ‘Palestijnen’. In een interview van 31 maart 1977 met de Nederlandse krant Trouw , zei Zahir Muhsein, lid van het uitvoerend comité van de PLO:
"Het Palestijnse volk bestaat niet. De oprichting van een Palestijnse staat is slechts een middel ter voortzetting van onze strijd tegen de staat Israël voor onze Arabische eenheid. In werkelijkheid is er heden geen verschil tussen Jordaniërs, Palestijnen, Syriërs en Libanezen. Alleen om politieke en tactische redenen spreken we heden over htr bestaan van een Palestijns volk, daar de nationale Arabische belangen vereisen dat we het bestaan poneren van een afzonderlijk "Palestijns volk" om het Zionisme tegen te gaan.Om tactische redenen kan Jordanië , dat een soevereine staat is met vastgelegde grenzen, Haifa en Jaffa niet opeisen, terwijl ik als Palestijn, zonder twijfel Haifa, Jaffa, Beer-Sheva en Jeruzalem kan eisen. Maar vanaf het moment dat wij ons recht op geheel Palestina laten gelden, zullen we zelfs geen minuut wachten om Palestina en Jordanië te verenigen.
Mahmud Al-Zahar, een van de leiders van de terreurgroep Hamas heeft openlijk toegegeven dat het idee van een historische ‘Palestijnse natie’ slechts een propagandastunt is van allen die tegen de wedergeboorte van Israël zijn. Dat zei hij in een interview met het tijdschrift ‘The Economist’. De wereldleiders denken dat met een Palestijnse staat de problemen in het Midden-Oosten zijn opgelost, maar dat is een illusie.
Achmed Jibril, leider van het door Syrië en Iran gesteunde Volksfront voor de bevrijding van Palestina, zei in een interview met Associated Press dat de staat Israël van de aardbodem dient te verdwijnen. Nabil Sha’ath, een leugenachtige marionet van het PA/PLO -regiem en voormalig minister van BZ, zei dat Israël niet moet denken dat zij de nederzettingen in de "bezette gebieden"(Samaria en Judea) kunnen behouden evenmin als de stad Jeruzalem. En zij hebben het ook mis als ze denken dat ze drie miljoen ‘Palestijnse’ vluchtelingen tegen kunnen houden terug te keren als de staat Palestina eenmaal een feit is. Hanai al-Hassan, een hoge adviseur van wijlen Arafat maakte bekend dat de ‘Palestijnen’ al hun geweren tegen Israël zullen inzetten als Israël niet volledig aan de ‘Palestijnse’ eisen voldoet. De bedoelingen zijn duidelijk! De Palestijnen willen Israël van de kaart van het Midden Oosten verwijderen en zij weten zich daarbij gesteund door de hele islamitische wereld en een groot deel van de rest van de wereldbevolking. Wij willen een Islamitische staat op elke vierkante centimeter van ons Heilige land, aldus de islamitische studentenraad van de Universiteit van Hebron.
De negatieve berichtgeving over Israël internationaal, maakt deel uit van een plan om het volk van Israël te vernietigen en uiteindelijk om zo de terugkomst van Jezus te verhinderen en de oprichting van Gods Koninkrijk. Maar niemand in deze wereld bepaald wat er uiteindelijk met Israël gebeurt. Geen enkele terreurbeweging, noch de VN noch EuroBabel zullen er in slagen Israël te vernietigen want de "Eeuwige God" is met hen. Het is God die deze geschiedenis schrijft. Israël zal uiteindelijk zegevieren zoals dat de hele geschiedenis al het geval is geweest. Niemand is er tot dusver in geslaagd het volk van Israël uit te roeien. Alle wereldmachten hebben het geprobeerd. Het heeft miljoenen van hen het leven gekost maar ze zijn er nog steeds en zullen blijven, zelfs tot in Eeuwigheid.
Door: Franklin ter Horst (Aangemaakt 13 november 1996) (Bijgewerkt: 13 januari 2010)
Klik op de Klik hier link ter inzage complete artikel
|
|