|
|
De luxe van verdeeldheid
07-12-2009 12:05 | Hoofdredactioneel commentaar
Probeer als Nederlander eens aan een buitenlander de weg te wijzen in de calvinistische delta met zijn vele onverwachte vertakkingen. Iedereen verdwaalt. Zelfs degenen die in die delta zijn opgegroeid. De kerkelijke verdeeldheid binnen de gereformeerde gezindte is zo groot, dat die niet meer uit te leggen is.
Het kwalijke daarbij is dat bijna niemand die verdeeldheid nog als nood ervaart. Weliswaar worden er telkens woorden van treurnis gesproken over de onenigheid, maar ten diepste voelt maar een zeer klein deel van de gereformeerde gezindte de pijn werkelijk. De beroemde woorden van wijlen drs. A. Vergunst, ”quis non fleret”, wie zou niet wenen, zijn een soort mantra geworden die te pas en te onpas wordt gebruikt. Maar slechts weinig zakdoeken zijn doornat van tranen.
middencitaat:
Toch weet iedere gereformeerde diep in zijn hart dat de kerkelijke verdeeldheid zonde is. Ook al zijn er historisch gezien misschien goede verklaringen voor afscheidingen en splitsingen, uiteindelijk is de versplintering van de christenheid strijdig met Christus’ verlangen dat alle belijders van Zijn naam één zijn.
Klik op de Klik hier link ter inzage gehele RD-commentaar
Commentaar
Om te beginnen zullen we eerst een grove ketterij weerleggen die in de laatste regel van het bovenstaande RD-middencitaat wordt genoemd, namelijk "...uiteindelijk is de versplintering van de christenheid strijdig met Christus’ verlangen dat alle belijders van Zijn naam één zijn."
Deze RD-opmerking maakt van de Christus der Schriften een valse christus, namelijk een christus met een verlanglijstje; een christus die verlangt dat alle belijders één zijn, maar in dat verlangen is teleurgesteld...
Deze valse christusvoorstelling beperkt zich niet tot de RD-bonzen, maar wordt algemeen geleerd. Een christus die te kampen heeft met teleurstellingen en onbevredigde verlangens. Een ONMACHTIGE christus dus. Het RD, die meent om als valse vredesduif te moeten ageren jegens de verdeeldheid van de christenheid, wil de impasse doorbreken met een ONMACHTIGE christus. Een christus die de eenheid der Kerk op zijn verlanglijstje heeft staan, maar niet haalbaar is.
Het is mij reeds lange tijd duidelijk dat deze valse christus de christus is van het Refoïsme, een godsdienst die gelijk staat aan het Judaïsme.
De Christus der Schriften en de Christus van Gods ware volk koestert geen verlangens en heeft ook geen teleurstellingen te verwerken. Als dat wel zo zou zijn, zou het geloof ijdel zijn en dan zou Christus tevergeefs gestorven zijn. Gods Woord leert geen onmachtige christus, zoals de RD-bonzen leren, maar een ALMACHTIGE Christus. De Christus der Schriften heeft alle macht in hemel en op aarde. De Christus der Schriften heeft de leidsels van het wereldbestuur in handen en elk schepsel is aan Zijn gezag onderworpen, ook de vorst der duisternis.
Hetgeen de RD-bonzen beweren over Christus en de eenheid der Kerk is een regelrechte leugen uit de hel. De Christus der Schriften koestert geen verlangens omtrent de eenheid der Kerk, zoals het RD valselijk suggereert. De eenheid der Kerk is geen streven, maar een FEIT. De levende Kerk IS één in Christus, want zij zijn allen leden van één Lichaam, waarvan Christus het Hoofd is. In het Hogepriesterlijk gebed bidt Christus eisende tot Zijn Vader: "...opdat zij één zijn, gelijk als Wij." "Opdat" is een redegevend woord dat volgt op de bede: "...bewaar ze in Uw Naam." De voorbidding van Christus zal de Vader nooit afwijzen, want Christus pleit eisende: "Vader, Ik wil...."
De eenheid van de levende Kerk is dus gewaarborgd op grond van de voorbidding van Christus. De eenheid der Kerk is geen misschientje, geen verlangen, maar een feit.
De kerkelijke verdeeldheid is ook een feit, maar DIE verdeeldheid heeft niets te maken met de eenheid van de levende Kerk en de versplintering van de 'christenheid' evenmin.
Omdat de eenheid van de levende Kerk een feit is in Christus, betekent dat niet dat kerkelijke verdeeldheid legitiem is. Kerkelijke eenheid staat echter niet in het kader van de voorbidding van Christus. Christus voorbidding heeft geen betrekking op de eenheid van kerkelijke denominaties. Kerkelijke samenwerking is van geen waarde, omdat die samenwerking slechts horizontaal gericht is. Het "Ai ziet, hoe goed", geldt alleen de levende Kerk en slaat niet op kerkelijke eenheid.
Dat ook Gods volk gescheiden optrekken, omdat de kerken verdeeld zijn, wil niet zeggen dat Gods volk geen deel heeft aan de eenheid van de "Eén heilige, Algemene Christelijke Kerk".
Aangezien Gods volk onder het kruis bijna nergens kerken kan, wat zou dan een samenwerking tussen levenloze kerken voor zin hebben?
Dus de verlangende christus die de RD-bonzen voorstellen is NIET de Christus der Schriften, maar een valse christus. Christus bidt niet om de eenheid van alle christelijke belijders van Zijn Naam. Christus staat alleen in voor de eenheid van de LEVENDE KERK, niet voor kerkelijke eenheid. Kerkelijke verdeeldheid is een bewijs van kerkelijke levenloosheid. "Ik weet uw werken, dat gij den naam hebt, dat gij leeft, en gij zijt dood", Openb. 3:1b. De kerkelijke verdeeldheid is een gevolg van kerkelijke democratie. Een democratische kerkvorm is puur onbijbels. Een democratische kerkvorm (meeste stemmen gelden) staat haaks op de bijbelse theocratische norm ten aanzien van de regering der kerk. Alleen Gods volk mag stemmen over de ambten. Ambtsdragers moeten hun bekering en roeping tot het ambt kunnen vertellen. Dan nog is de kerk feilbaar, maar bij een democratische kerkvorm functioneert de tucht niet zoals Christus die bedoelt en bevolen heeft, mede vanwege het feit dat degenen die de tucht moeten handhaven, dikwijls zelf onbekeerd en censurabel zijn. Kerkelijke democratie heeft NIETS met het geloof te maken. Democratie is horizontaal gericht; het ware geloof is verticaal gericht.
De betweterij van de anonieme RD-commentator omtrent de kerkelijke verdeeldheid is niet meer dan kattegejank over een zaak die het RD totaal niet interreseert; het is niet meer dan bladvulling. Het RD-commentaar (zie Klik hier link) is bovendien napraterij van godgeleerde intellectuelen over mantra's en nog meer van dat soort kretelogie, alsof zakdoeken vol tranen iets te maken hebben met de tranen die in Gods fles vergaard worden.
Het RD is juist mede oorzaak van de kerkelijke verdeeldheid, door het publiceren van rationele discussies over godsdienstige zaken, die vlees noch vis bevatten. Elke dag weer dezelfde flauwe kul in een ander jasje, als de RD-propaganda-business maar draait. De berichtenkwaliteit in het RD is dermate onbetrouwbaar, dat je beter de Volkskrant kunt lezen dan het RD. Het RD is een slaafse overheidsspreekbuis, met name omtrent de M-griep, een opgeblazen zeepbel dat een stel geesteszieken een pandemie noemen. Dan de gore goebels-propaganda omtrent het gemanipuleerde H1N1-vaccin, waarvan het RD de schadelijke gevolgen NIET publiceert, alleen hetgeen het ministerie van Klink en de gezondheidsraad aan valse cijfers naar buiten brengt. En als we de antichristelijke EU-propaganda van het RD wegen, dan staat er op de muren van het RD geschreven: "Mene, mene, tekel ufarsin". Het RD is een krant die bol staat met Schriftkritische propaganda die juist de kerkelijke verdeeldheid helpt verviervoudigen. De interkerkelijke samenwerking die in het RD-commentaar wordt gepromoot, heeft niets te maken met de dienst in Gods Koninkrijk. De interkerkelijke samenwerking die het RD op het oog heeft is niets anders dan propaganda voor een valse oecumene. De nieuwsberichtgeving van het verstandschristendom vult de 'kerk en godsdienst' pagina in het RD, een godsdienst zonder kruis, zonder de ergernis van het kruis. Christus wordt in het RD-commentaar vromelijk de das omgedaan, want van een Christus die verdeeldheid op aarde zaait (Luk. 12:51), en van een Christus die de commerciële godsdienst de tempel uit geselt, moet het RD en haar kerkelijke en politieke bijwijven NIETS, maar dan ook NIETS hebben. Men wil samenwerking op godsdienstig terrein, alsof God om al die vroom-vleselijk-horizontale samenwerking verlegen zit. God zal veel eerder zijn Simsons uitzenden om al die kerkelijke en interkerkelijke vossen te vangen en hun vossenstaarten aan elkaar te knopen en in brand te steken (Matth. 22:7), want het zijn de kleine vossen die de wijngaard verderven (Hoogl. 2:15).
Vraag: Wat zal de vrucht zijn van een dergelijke interkerkelijke samenwerking, waarvoor de ergernis van het kruis een ergernis is?
Antw.: Vervolging van het levende Kind!
GPPB.
|
|