 |
|
|
HELDER GELUID UIT 'DE WACHTER SIONS'
| |
|
|
|
Bisschop over Allah
Als een Roomse bisschop iets zegt, is het nu eenmaal nieuws, zeker als hij Muskens heet. Zo besteedden alle media vorige week uitvoerig aandacht aan de uitspraak van de Bredase bisschop, dat 'we God net zo goed Allah kunnen noemen'. Voor de televisie zei hij: 'Waarom kunnen we het niet samen gaan doen?'
Het bisdom Breda haastte zich te verklaren dat die 'de persoonlijke mening' van de bisschop was, maar zag er tegelijk toch wel iets in, voor de goede verstandhouding tussen moslims en christenen, als zij 'God met dezelfde naam aanspraken'. Overigens was het voorstel van de bisschop helemaal niet nieuw; hij had het enkele jaren geleden al geopperd. 'Christenen, joden en moslims aanbidden dezelfde God', zei hij toen. Eerder had hij ook al voorgesteld van het Mohammedaanse Suikerfeest een erkende Nederlandse feestdag te maken.
Allah is immers het gewone Arabische woord voor god. Arabische christenen bidden ook tot Allah, waarmee ze dan de God van de Bijbel bedoelen, en niet die van de Koran. Ook in Indonesië en andere landen zijn christenen en moslims sinds jaar en dag gewoon, allebei van Allah te spreken. Waarom zouden wij dat in Nederland dan ook niet gaan doen? Zo redeneert de bisschop. Een dodelijke redenering.
We stellen om te beginnen vast, dat Allah inderdaad het Arabische woord is voor God, of eigenlijk 'de God'. Allah is een samentrekking van al-ilah, de God. Het Arabisch behoort tot de semitische talen en is verwant aan het Hebreeuws. Abrahams zoon Ismaël wordt beschouwd als de stamvader van de Arabieren. Ilah vertoont overeenkomst met Hebreeuwse woorden voor God die in het Oude Testament voorkomen, als El, Elohim, en Eloah. Opgravingen in het Noordarabisch woestijngebied hebben uitgewezen dat het woord Allah voor God al gebruikt werd door de Arabieren in de tijd van Ezra en Nehemia, dus eeuwen voordat Mohammed zijn godsdienst stichtte.
Voor Mohammed, die in de zesde eeuw na Christus leefde, was 'de God' die hij predikte, de God van Adam, Noach, Abraham, Mozes, David en Christus, de God van de joden en de christenen. De islam heeft de pretentie, dat wat in het jodendom en christendom in alle gebrek geleerd wordt, door Mohammed is vervolmaakt.
Wie echter kennisneemt van de Koran, het boek waarin hij zijn godsdienst presenteerde, kan niet anders dan tot de slotsom komen dat 'Allah' zoals hij in de Koran beschreven wordt, totaal anders is dan de God van de Bijbel. Mohammed zag als voornaamste dwaling van de christenen de leer van de drie-eenheid. Hij noemde die leer godslasterlijk. Hij wilde Jezus hogelijk eren als profeet en leraar. Maar fel ontkende hij Zijn Godheid en dat hij Gods Zoon was. Ook dat was volgens hem godslastering. Dat God Mens geworden is om de vloek der zonde te dragen, is voor de moslim ondenkbaar. Dat Hij de kruisdood is gestorven, wordt in de Koran een leugen genoemd.
Daarmee heeft Mohammed het hart uit Gods openbaring weggesneden.
Dat God Zich heeft laten kruisigen omdat anders de mens niet met God verzoend zou kunnen worden, is voor de moslim de grootst mogelijke dwaasheid. Hij ziet er wederom dubbele godslastering in: dat God Zich zo door mensen zou laten behandelen én dat God anders de zonden niet zou hebben kunnen vergeven, is voor de moslim allebei volstrekt onmogelijk.
Eerlijk onderzoek moet dan ook wel uitwijzen, dat de 'Allah' die door de islam gepredikt wordt, een rechtstreekse vervalsing is van de God Die Zich in de Bijbel heeft geopenbaard. We verwijzen naar wat we veel uitvoeriger hebben beschreven in onze bijdrage in het boekje 'De vreemdeling in uwe poorten' (1981), het hoofdstuk 'Het geloof der onderworpenen', blz. 51 - 76.
Het zal niemand verwonderen dat moslims het voorstel van de Bredase bisschop met instemming begroet hebben. Een woordvoerder van de El Tawheed moskee in Amsterdam zei in het Algemeen Dagblad, het 'prima' te vinden als christenen God voortaan Allah noemen. 'Uiteindelijk komt dat allemaal op hetzelfde neer.' Ook de voorzitter van de Nederlandse Moslimraad, Abdulmajid Khairoun, juichte het voorstel toe. Hij zei ervan: 'God, Allah, Le Dieu, het is één. We geloven allemaal in hetzelfde Opperwezen. Wij begrijpen elkaar. Christenen weten dat en moslims weten dat ook. Het verschil zit in de details.'
Let wel, de moslims hebben er zelf nooit om gevraagd. Maar natuurlijk vinden ze het prachtig, omdat ze in het voorstel de vrijwillige erkenning beluisteren dat de verschillen inderdaad maar details zijn. Zij kunnen zich daarbij trouwens beroepen op tal van christelijke theologen die op de vraag 'wat dunkt u van de Christus?' antwoorden geven die met de opvatting van Mohammed vergaand overeenkomen.
En het voorstel van Muskens moge dan onaangenaam overgekomen zijn bij de collega-bisschoppen, hij kan er zich op beroepen dat hij in de lijn blijft van de roomse leer. In de 'Katechismus van de Katholieke Kerk' wordt immers geleerd: 'Het heilsplan strekt zich ook uit tot hen die de Schepper erkennen, onder wie vooral de moslims, die in hun belijdenis aan het geloof van Abraham vasthouden en samen met ons de ene en barmhartige God aanbidden die op de jongste dag de mensen zal oordelen.
Dat het hoogtepunt van Abrahams geloof is geweest, dat hij met verheuging verlangd heeft opdat hij de dag van de komst van de Zone Gods in het vlees zien zou (Joh. 8:56), wordt voorbij gezien. En dat het ook de Zoon is, Die op de jongste dag als de Heere der heren en de Koning der koningen zal verschijnen op de wolken des hemels om Zich te zetten op de Goddelijke Rechterstoel, wordt verzwegen. Want ook de Vader oordeelt niemand, maar heeft al het oordeel aan de Zoon gegeven, opdat zij allen de Zoon eren, gelijk zij de Vader eren. Die de Zoon niet eert, eert de Vader niet, Die Hem gezonden heeft (Joh. 5:22, 23). Wie de Vader hier in ons land de Arabische naam Allah wil geven, loochent de Zoon, Die gezegd heeft: Ik en de Vader zijn één (Joh. 10:30).
Maar wij zien in dit alles de listigheid van de roomse pardel, die in een geweldige eigendunk het geloof in Allah denkt in te kunnen lijven in het grote pantheon dat Rome heet. Rome gelooft in een wereldverbond van godsdiensten met de paus aan de spits. Het heeft er veel voor over om dat te bereiken. Het heeft geduld.
Het ergste van alles vonden wij de opmerking van bisschop Muskens: 'Het kan God wat schelen hoe wij Hem noemen.'
De naam Gods is God Zelf, zoals het Hem belieft Zich te openbaren. Gods namen zijn dus niet maar klanken. Ze drukken uit Wie en wat Hij is. Door Zijn namen waarin Hij Zich geopenbaard heeft, is het ons mogelijk over Hem te spreken, Hem aan te roepen en Hem te onderscheiden van alle afgoden. De naam God (in het Hebreeuws Elohim) wijst op Zijn Goddelijke kracht, volheid en heerlijkheid in Zichzelf. De naam Allah moge daarvan taalkundig afgeleid zijn, maar is de aanduiding geworden van de afgod van Mohammed. De naam Elohim is in de Schrift nauw verbonden met Jehovah, de Verbondsnaam, dat Hij in Christus voor Zijn volk de eeuwige, getrouwe God is en blijft. Allah en Jehovah zijn twee namen die zich met geen mogelijkheid laten verenigen.
In Christus is Elohim, Jehovah, Mens geworden. Hij heeft gezegd: Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven. Niemand komt tot de Vader dan door Mij (Joh. 14:6). En de zaligheid is in geen ander; want er is ook onder den hemel geen andere naam, die onder de mensen gegeven is, door welken wij moeten zalig worden (Hand. 4:12).
Heeft het ons wat te zeggen, dat moslims zo dicht bij ons zijn komen wonen? Zending onder moslims, het is ontzaglijk moeilijk, vooral omdat de moslim zich in zijn geloof ver verheven waant boven het christendom. Toch spreekt de Schrift over de bekering van mensen uit moslimvolken, Jes. 45:14: In boeien zullen zij overkomen (kanttekening: overwonnen zijnde niet met zwaard of spies, of met uiterlijk geweld, maar door de kracht der hemelse waarheid en des Heiligen Geestes in hun consciënties overtuigd zijnde), en zij zullen zich voor u (het geestelijke Jeruzalem) buigen, zij zullen u smeken, zeggende: Gewisselijk, God is in u en er is anders geen God meer.
L.M.P. Scholten
(Overgenomen uit het kerkblad van de Ger. Gem. in Ned. 'De Wachter Sions' van 23 augustus 2007).
|
|
|
|
|
|